Oι προβολές συνεχίζονται...

Φτάσαμε αισίως στην τέταρτη φετινή προβολή στο σχολείο μας!

Δείτε και εδώ: http://www.tainiothiki.gr/v2/filmography/view/1/446/

«σουσάμι άνοιξε»

«σουσάμι άνοιξε»

– το δικαίωμα κάθε παιδιού στον ψηφιακό κόσμο

Γιάννης Κωτσάνης, Μυρσίνη Ζορμπά

Η οικονομική κρίση και το τεράστιο προσφυγικό κύμα έχουν βαριές επιπτώσεις στη ζωή των παιδιών και της εκπαιδευτικής κοινότητας. Η ανεργία, η φτώχεια και ο μεγάλος αριθμός παιδιών με διαφορετικές μητρικές γλώσσες μέσα στη σχολική τάξη δοκιμάζουν τις αντοχές του σχολείου και των εκπαιδευτικών. Τα παραπάνω είναι σημαντικά αλλά ακόμη πιο σημαντικό στις συζητήσεις ενός κύκλου εκπαιδευτικών γύρω από το «Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού» είναι το δικαίωμα όλων των παιδιών, χωρίς εξαίρεση, στην εκπαίδευση και τον ψηφιακό γραμματισμό, εάν θέλουμε να διασώσουμε το μέλλον και να δώσουμε ελπίδα στην κοινωνία μας να αντέξει τα σημερινά προβλήματα.
Η σύνδεση της μάθησης με τον ψηφιακό γραμματισμό των παιδιών μέσω της χρήσης υπολογιστικών συσκευών κάθε είδους είναι ένα κεντρικό ζητούμενο με μία από τις δεσπόζουσες προσεγγίσεις τη μοντελοποίηση της ανάπτυξης δεξιοτήτων (21st century skills). Όλες οι προσεγγίσεις αυτές συνδέουν άμεσα τα γνωσιακά επίπεδα (cognitive levels) και τα αντίστοιχα ρήματα ενέργειας (action verbs), με τις δραστηριότητες (activities) των παιδιών και τις αντίστοιχες εφαρμογές τους (apps).
Σε αυτό το πλαίσιο, η τεχνολογία με τις απεριόριστες εφαρμογές της έχει πλέον τη δυνατότητα να προσφέρει λύσεις με χαρακτηριστικά μεγάλης συμμετοχικής δυναμικής, ευελιξίας εφαρμογής, λειτουργίας και χωρίς σύνδεση με το διαδίκτυο, με έμφαση σε χαμηλό κόστος συσκευής και ελεύθερα προσβάσιμες εφαρμογές. Μία σύγχρονη ταμπλέτα χαμηλού κόστους μπορεί σήμερα να λειτουργήσει ως εργαλείο μάθησης και δημιουργικής ψυχαγωγίας, με παιδαγωγική διάσταση και, το κυριότερο, να αξιοποιηθεί σε δραστηριότητες που συναρπάζουν ένα παιδί.
Για το λόγο αυτό δημιουργήσαμε το «Open Sesame». Σκοπός του είναι να καλλιεργεί την πρωτοβουλία και την αυτενέργεια, να αποτελεί πόλο έλξης, διαλόγου, κοινωνικοποίησης και ψυχαγωγίας, να προωθεί τη συνεργασία και την επικοινωνία («οποτεδήποτε, οπουδήποτε, με οποιονδήποτε, για οτιδήποτε», ακολουθώντας φυσικά κανόνες). Τα παιδιά βρίσκουν το κατάλληλο έδαφος και την ελευθερία έκφρασης, ώστε να γίνονται δημιουργοί των ατομικών και συνεργατικών τους «τεχνημάτων» (artifacts), με άξονα τα ενδιαφέροντά τους, την ενεργό συμμετοχή, τη φιλομάθεια, την ερευνητική τους διάθεση, την κοινωνική τους αλληλεπίδραση.
Κάθε παιδί αποκτά το δικαίωμά του στον ψηφιακό κόσμο όπου μπορεί (χωρίς να υποκαθιστά τον πραγματικό μας κόσμο και με τη διακριτική επίβλεψη ενός ενήλικα μέσω parental guidance):

1. να διαβάζει και να σημειώνει, να φωτογραφίζει και να βιντεοσκοπεί, να ηχογραφεί, να ακούει και να παίζει μουσική, να βλέπει ταινίες, να παρακολουθεί βίντεο...
2. να εξασκείται, να λύνει γρίφους και προβλήματα, να προγραμματίζει, να παίζει...
3. να πληροφορείται και να αναζητάει, να εξερευνάει και να ταξιδεύει παντού, με ή χωρίς χάρτες...
4. να δημιουργεί artifacts, π.χ. να ζωγραφίζει, να συντάσσει κάθε είδους έγγραφα, να κατασκευάζει βιβλία, σχέδια, διαφάνειες, αφίσες, κόμικς, ιστολόγια κλπ., να επεξεργάζεται πολυμέσα, να επικοινωνεί και να τα μοιράζεται στα κοινωνικά δίκτυα...

Αλλά μπορεί να έχει και το ημερολόγιό του, την αριθμομηχανή, το ρολόι, το ξυπνητήρι, το χρονόμετρο, το ραδιόφωνο, τον φακό του και πολλά άλλα εργαλεία, σε μία και μόνο ταμπλέτα χαμηλού κόστους (100-200 ευρώ), που είναι εξοπλισμένη με τις αντίστοιχες εφαρμογές (χωρίς κόστος).

"Open Sesame" Model

Το «Open Sesame» Model (βλ. σχήμα) προσδιορίζει 4 βασικές 3άδες ρημάτων (συνολικά δηλαδή 12 ρήματα) που συσχετίζονται άμεσα με τις εφαρμογές (υλοποιούνται σε πρακτικό επίπεδο, στη βασική οθόνη του tablet), καθώς και με τα γνωσιακά επίπεδα (cognitive levels) των ταξινομιών (taxonomies).
Με βάση το μοντέλο αυτό δημιουργήσαμε μια ταμπλέτα πρότυπο (βασισμένη σε Android). Για να οικοδομήσουμε το «Open Sesame», καταλήξαμε να επιλέξουμε και να αξιολογήσουμε πολλές εφαρμογές, να του δώσουμε φιλική μορφή σε τυπωμένη ή ψηφιακή αφίσα (infographic), ώστε να είναι προσβάσιμο στο Internet, χωρίς εμπόδια, απ’ όλα τα παιδιά του κόσμου, ηλικίας 9-10 χρονών και πάνω. Η ψηφιακή αφίσα περιλαμβάνει πάνω από 100 κατηγοριοποιημένα εικονίδια, κάθε ένα από τα οποία διασυνδέεται (link) με μία εφαρμογή ελεύθερης πρόσβασης ή με κάποιον σημαντικό ιστότοπο που διαθέτει εφαρμογές. Τμήμα των apps είναι τοποθετημένο στο cloud, υποδηλώνοντας την απαίτηση διαδικτυακής σύνδεσης.
Οι εφαρμογές της ψηφιακής αφίσας είναι ταξινομημένες σε 12 κατηγορίες - φακέλους (όσα και τα ρήματα του μοντέλου), στα tablets που έχει στη διάθεσή του το «Δικτύο για τα Δικαιώματα του Παιδιού».

Η οθόνη του tablet με τις εφαρμογές

Το tablet μπορεί, ασφαλώς, να εφοδιαστεί και με άλλες εφαρμογές (που δεν περιέχονται στα apps της αφίσας), για διαχείριση εργασιών και συνεργασία στην αίθουσα διδασκαλίας (π.χ. Apps for the classroom), για ψυχαγωγία με πρόσθετα παιχνίδια (π.χ. Game apps for tablets usable in education), καθώς και με διάφορα εργαλεία (π.χ. The Epic BYOD Toolchest) ή με εφαρμογές ανά γνωστικό αντικείμενο (π.χ. Γλώσσα, Μαθηματικά, Γεωγραφία κλπ.). Πολύ χρήσιμοι είναι και υπάρχοντες οδηγοί για αξιοποίηση των εφαρμογών (π.χ. Family Time with Apps, Getting a Read on the App Stores).
Το «Open Sesame» έχει ήδη δοκιμαστεί πιλοτικά με ομάδες παιδιών, γονιών και εκπαιδευτικών σε υποβαθμισμένες γειτονιές του κέντρου της Αθήνας, χάρη σε μια μικρή οικονομική υποστήριξη για την αγορά των αναγκαίων tablets από ιδιώτες φίλους του «Δικτύου για τα Δικαιώματα του Παιδιού». Τώρα είναι έτοιμο να διαδοθεί και να στηρίξει τη σχολική κοινότητα, ιδιαίτερα σε περιοχές που δεν διαθέτουν πυκνές πολιτιστικές πληροφορίες και ερεθίσματα, στις μεγαλουπόλεις αλλά και στις πιο απομακρυσμένες γωνιές της περιφέρειας.
Το «Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού» θεωρεί το «Open Sesame» σημαντικό εργαλείο, ικανό να φέρει τα λιγότερο προνομιούχα παιδιά σε άμεση επαφή με εκπαιδευτικά προγράμματα αξιοποίησης τεχνολογικών εφαρμογών, που ως σήμερα αποτελούσαν το κρυφό πλεονέκτημα των μαθητών ορισμένων μόνο σχολείων. Αυτή η δυνατότητα, μέσα στο πλαίσιο της καθημερινής εκπαιδευτικής διαδικασίας και των κλίσεων κάθε παιδιού και σε συνδυασμό με τοπικές και υπερτοπικές δράσεις δικτύωσης και συνεργασιών, σεμιναρίων και εκπαιδευτικών προγραμμάτων «Open Sesame», μπορεί να προσφέρει σημαντική υποστήριξη στην ανάπτυξη ικανοτήτων του 21ου αιώνα. Ακόμη περισσότερο, μπορεί να προσφέρει την αίσθηση του ανήκειν σε μια κοινότητα με ευρεία προοπτική, ανοιχτή στη διαφορετικότητα και χωρίς γεωγραφικά ή άλλα σύνορα.
Πηγή: http://chronosmag.eu/index.php/open-sesame.html
 

Η Άλκη Ζέη στο TEDxAthens

Άλκη Ζέη: Να είστε μαζί, να αγαπιέστε και να βοηθάει ο ένας τον άλλον

Η συγγραφέας Άλκη Ζέη μίλησε στα φετινά TEDxAthens και μοιράστηκε τη δική της ιστορία.

«Όλοι έχουν μια αφετηρία στη ζωή τους. Εμένα δεν ξέρω γιατί, μου πέσανε πάρα πολλές και κάθε φορά άρχιζα από έναν καινούριο δρόμο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τον θυμάμαι στη Σάμο. Ενώ δεν γεννήθηκα εκεί, πήγα τριών χρονών με την αδερφή μου επειδή είχε πάθει η μητέρα μας φυματίωση. Για μένα όλος ο κόσμος ήταν η Σάμος. Αυτή ήταν η Ελλάδα. Τα πεύκα, η θάλασσα, ο παππούς που νομίζαμε ότι είναι αρχαίος Έλληνας γιατί ήταν καθηγητής αρχαίων ελληνικών και μόνο για θεούς και μύθους μάς μιλούσε. Νιώθαμε ότι αυτός είναι ένας ευτυχισμένος τόπος που δεν θέλαμε καθόλου να τον χάσουμε».
«Εκείνο που κυρίως πίστευα τότε είναι ότι μέσα στη ζωή, όπως βάζεις τα παπούτσια σου κάθε πρωί, έτσι πρέπει να πάρεις και ένα βιβλίο. Γιατί πάντα βλέπαμε τον παππού μας να κρατάει ένα βιβλίο στο χέρι, ακόμα και όταν πήγαινε περίπατο στην παραλία, διάβαζε περπατώντας. Έτσι κι εγώ, μικρή έπαιρνα ένα βιβλίο και περπατούσα πάνω-κάτω, έτσι νόμιζα ότι έπρεπε να κάνουμε. Από αυτόν τον ωραίο τόπο φύγαμε, γιατί η μητέρα μας έγινε καλά και μας πήγανε στο Μαρούσι. Μας φάνηκε ότι πήγαμε σε μια ξένη γη, με δυο ξένους ανθρώπους που μας είπαν ότι ήταν οι γονείς μας και όταν έφυγε ο παππούς μας, νόμιζα ότι πήρε τα πάντα μαζί του. Ήταν μια καινούρια αφετηρία».
«Στο σχολείο στην Αθήνα, γνώρισα τη Ζωρζ Σαρρή και ως την τελευταία της στιγμή που έφυγε για πάντα μείναμε φίλες. Και αυτό που λέω πάντα στους νέους είναι ότι η φιλία παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή. Με την αδερφή μου μας άρεσε πολύ να διαβάζουμε ποίηση και κυρίως ποιήματα λυπητερά του Παλαμά, του Πολέμη... Τα διαβάζαμε κάθε βράδυ και κλαίγαμε. Και έτσι κάτι μού μπήκε μέσα μου, μήπως γράψω κι εγώ ποιήματα».
«Ο δίδυμος αδερφός της μητέρας μου είχε αρραβωνιαστεί μια κοπέλα. Αυτή η κοπέλα, που είχε και λίγο στραβή μύτη αλλά και κάτι μάτια που έβγαζαν φλόγες, ήταν η μεγάλη μας συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου. Όποιος δεν την έχει γνωρίσει σαν άνθρωπο έχει χάσει πολλά κι εμείς κερδίσαμε πάρα πολλά ζώντας μαζί της. Μας έκανε να θέλουμε ν' αγαπάμε κάτι, να ενδιαφερόμαστε για κάτι και να διαβάζουμε βέβαια. Στον γάμο της, της έγραψα ένα ποίημα. Η Διδώ το πήρε. Ήμουν 9 χρονών. Χαμογέλασε αλλά όταν κοίταξα τα μάτια της, μου φάνηκαν τόσο λυπημένα και πήρα απόφαση στη ζωή μου ότι δεν θα γίνω ποτέ ποιήτρια».
(Όταν μπήκε ο πόλεμος). «Όσο έλειπε ο πατέρας μου στην τράπεζα, που δούλευε το πρωί, το σπίτι μας γινόταν γιάφκα. Έφερνε η Διδώ τις γυναίκες της αντίστασης, την Ηλέκτρα Αποστόλου που εκτέλεσαν οι Γερμανοί, τη Μέλπω Αξιώτη, τη Ζέρβου, τη Σβόλου και όταν έφευγαν -γιατί κάπνιζαν σαν τεκέδες- η πρώτη μας αντιστασιακή πράξη με την αδερφή μου ήταν να ανοίγουμε την μπαλκονόπορτα και με τραπεζομάντιλα να αερίζουμε τον χώρο, ώστε να φύγει η μυρωδιά του καπνού, μη γυρίσει ο πατέρας μας και καταλάβει τίποτα. Η Διδώ συνήθιζε να μας λέει τότε: "Μη νομίζετε ότι δεν είναι τίποτα, είναι κάτι σπουδαίο". Μετά οργανωθήκαμε στην ΕΠΟΝ. Στην ΕΠΟΝ κάναμε και πάρτι ολονύχτια, γιατί δεν μπορούσαμε να γυρίζουμε αργά στα σπίτια, απαγορευόταν η κυκλοφορία. Και βάζαμε ένα γραμμόφωνο και κάναμε ότι χορεύαμε για να μπορούμε να τυπώνουμε παράνομες εφημερίδες, προκηρύξεις κ.ά. Στο πιάνο έπαιζε ένα παιδί όλη τη νύχτα και του βάζαμε στο στόμα μαύρες σταφίδες για να μην πεινάει. Αυτό το παιδί ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις. Πολλές φορές με τη Ζωρζ -όσο ζούσε ακόμα- καθόμασταν και λέγαμε: "Μην το πούμε πουθενά αλλά τα χρόνια της κατοχής ήταν ευτυχισμένα χρόνια", γιατί πιστεύαμε σε κάτι, είχαμε ένα όραμα, πιστεύαμε ότι πραγματικά και εμείς βοηθούμε στο να απελευθερωθεί η Ελλάδα. Λέγαμε, όταν τελειώσει η Κατοχή, θα ζήσουμε αυτό το όραμα. Τώρα αν δεν μας βγήκε, είναι άλλο θέμα...».
«Ο Κουν μες στη μαύρη Κατοχή έμαθε στον κόσμο το πραγματικό θέατρο, ένα αξέχαστο θέατρο που έχουν μείνει οι ρίζες του και σήμερα. Έτσι τσίμπησα λίγο κι εγώ και λέω μήπως βγω στη σκηνή. Ο Γιώργος μού έλεγε: "Εγώ νομίζω να γράψεις". Δεν πήγα στη Σχολή που δίδασκε εκείνος, γιατί ήταν σίγουρο ότι δεν θα με έπαιρνε. Πήγα στη Σχολή του Ωδείου Αθηνών που δίδασκε ο Ροντήρης και ο Βεάκης και λέγανε ότι ο Ροντήρης έκανε και ένα παλούκι να μιλάει. Φαίνεται πως έκανε λίγο το παλούκι και μίλησε και τελείωσα τη Σχολή».
(Η ημέρα της απελευθέρωσης). «Η 12η Οκτωβρίου που δεν γιορτάζεται στην Ελλάδα ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου, η μέρα που πιστέψαμε ότι όλα τα όνειρά μας θα γίνουν πραγματικότητα. Αλλά δεν βάστηξε πολύ. Ήρθε ο Δεκέμβρης του 1944, που θα 'θελα να μην είχε υπάρξει ούτε στην ιστορία ούτε στη ζωή μου. Εκεί κατάλαβα τι θα πει εμφύλιος, τι θα πει να χωριζόμαστε στα δύο, τι θα πει η διπλανή μου στο θρανίο, όταν φτάσαμε στον Βόλο που πηγαίναμε με τα πόδια και της χτύπησα την πόρτα, να με κοιτάζει σαν να βλέπει τον μεγαλύτερό της εχθρό.
Και εκεί είπα «δεν είναι δυνατόν πια να μην αγαπάμε ο ένας τον άλλον, τον άνθρωπο που ήμασταν κοντά». Όλη αυτή την αγριάδα που είχε ο Δεκέμβρης, δεν την έχω ξεχάσει. Και τώρα, όταν βλέπω τους πρόσφυγες που περπατούν χιλιόμετρα για να φτάσουν, θυμάμαι πώς περπατούσαμε εμείς για να ξεφύγουμε όταν τέλειωσε ο Δεκέμβρης. Δεν φοβήθηκα ποτέ στη ζωή μου, όσο φοβήθηκα τότε».
«Στο σπίτι του παππού στη Σάμο, στο σαλόνι, υπήρχε μια βιτρίνα και μέσα ήταν ένας τίγρης, το καπλάνι. Έτσι το έλεγα εγώ στη Σάμο και νόμιζα πως το ξέρουν όλοι στην Ελλάδα όταν έγραφα το βιβλίο. Ούτε το καπλάνι ήξερε τότε, ούτε εγώ τι ρόλο θα παίξουμε στη ζωή μας και οι δύο. Το βιβλίο μεταφράστηκε, πήρε βραβεία, μπήκε στα σχολεία (κυρίως από πείσμα των δασκάλων, γιατί πολλοί ήταν και εκείνοι που πάλεψαν για να μην μπει) και αυτό μου δίνει μίαν ανάταση. Όταν το έγραφα, δεν ήξερα ότι γράφω βιβλίο για παιδιά. Ήθελα να πω τις αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια».
«Να είστε μαζί, να αγαπιέστε και να βοηθάει ο ένας τον άλλον. Αυτό είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε σήμερα, να παρασταθούμε ο ένας στον άλλον και υλικά αλλά και ψυχικά, για να μην μας πάρει η κατάθλιψη. Είναι πολύ φοβερό να πάθουμε κατάθλιψη σαν λαός, γι' αυτό νομίζω ότι πρέπει μέσα μας να έχουμε μια μικρή φλόγα, μια μικρή χαρά και τότε θα δείτε πως όλα θα είναι πιο ανάλαφρα. Είναι δύσκολα χρόνια, όσο κρίση και αν υπάρχει όμως, έστω και σε ένα πολύ μικρό πράγμα να ελπίζετε, σιγά σιγά θα γίνει ένα μεγάλο παζλ».


Πηγή: www.doctv.gr

Πόσο παλιά είναι τα παραμύθια;

Γνωρίζατε πως τα περισσότερα από τα παραμύθια που γνωρίζουμε σήμερα σε διαφορετικές εκδοχές είναι δυνατόν να προέρχονται από τις ίδιες Ινδο-Ευρωπαϊκές ρίζες;

Τα πορίσματα των ερευνών ευρωπαίων επιστημόνων, έρχονται να επιβεβαιώσουν την κοινή μας ιστορική μνήμη. Μια νέα πανεπιστημιακή έρευνα του ανθρωπολόγου Dr Jamie Tehrani του πανεπιστημίου του Ντάραμ και της λαογράφου Sara Graça da Silva του πανεπιστημίου της Λισαβόνας, αποκαλύπτει πως πολλά πασίγνωστα παραμύθια έχουν τις ρίζες τους πολύ βαθύτερα απ όσο πιστεύουμε.
Οι ακαδημαϊκοί αποκάλυψαν πως παραμύθια όπως «Η Πεντάμορφη και το Τέρας» και το λιγότερο γνωστό στην Ελλάδα «Ρουμπελστίλτσκιν», βρέθηκαν να έχουν ρίζες ακόμα και χιλιάδες χρόνια πριν στην προϊστορική περίοδο, ακόμα και από την Εποχή του Χαλκού.
Χρησιμοποιώντας τεχνικές που χρησιμοποιούνται συνήθως από τους βιολόγους, μελέτησαν τους πιθανούς κοινούς δεσμούς  μεταξύ 275 ινδοευρωπαϊκών παραμυθιών από όλο τον κόσμο και ανακάλυψαν πως μερικά έχουν ρίζες που είναι πολύ βαθύτερες από όσο νομίζαμε, και πιθανότατα υπήρχαν "πολύ πριν από την εμφάνιση της γραπτής τους καταγραφής".

Οι ερευνητές  διαπίστωσαν πως  πολλά γνωστά παραμύθια τα οποία καταγράφθηκαν για πρώτη φορά το 17ο και 18ο αιώνα, έχουν ρίζες που προέρχονται από πολύ παλαιότερα. "Συγκεκριμένα «Η πεντάμορφη και το τέρας» και ο «Ρουμπελστίλτσκιν», μπορούν να ανιχνευθούν στα χρόνια της εμφάνισης των μεγάλων δυτικών Ιδνό-Ευρωπαϊκών γλωσσικών υπό-οικογενειών  μεταξύ 2.500 και 6.000 χρόνων πριν».
Ήδη από το 19ο  αιώνα ο Wilhelm Grimm, των Αδελφών Γκριμ , πίστευε ότι πολλά από τα παραμύθια που εκείνοι κατέγραψαν και έκαναν δημοφιλή είχαν τις ρίζες τους σε μια κοινή πολιτιστική ιστορία που χρονολογείται από τη γέννηση της ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής οικογένειας.
Μεταγενέστεροι στοχαστές ωστόσο, ισχυρίζονται πως πολλές από τις πασίγνωστες ιστορίες που μέχρι σήμερα λέγονται έχουν πολύ βαθύτερες ρίζες οι οποίες πέρασαν στην προφορική μας παράδοση και πολύ αργότερα άρχισαν να καταγράφονται, περί τον 16ο και 17ο αιώνα.

Ο Da Silva, ισχυρίζεται πως η προέλευση των λαϊκών παραμυθιών ήταν ένα από τα «μεγαλύτερα μυστήρια» στις σπουδές που σχετίζονται με το  παραμύθι και τους λαϊκούς μύθους. Η προσπάθεια ανακατασκευής των μύθων με απώτερο σκοπό τον εντοπισμό των ριζών τους, έβρισκε συχνά τους επιστήμονες άκρως μπερδεμένους όχι μόνο λόγο της δυσκολίας να προσδιορίσουν το φύλο του πρωταγωνιστή κάθε ιστορίας αλλά και εξ’ αιτίας της πλούσιας αλληλεπίδρασης μεταξύ των προφορικών παραδόσεων σε σχέση με τα διασωθέντα γραπτά. Η νέα μέθοδος χαρτογράφησης των ιστοριών μέσα από κοινές γλώσσες και τη γεωγραφική ακρίβεια ήταν αποτελεσματική, "γιατί στην λαϊκή παράδοση οι λαϊκές οι ιστορίες  μεταδίδονται μέσω του προφορικού λόγου, έτσι ώστε ένας συσχετισμός θα μπορούσε να διαφανεί και επίσης επειδή και η γλώσσα αλλά και τα παραμύθια μεταδίδονται από γενιά σε γενιά ."

Συνεπώς, παράλληλα με την ανάπτυξη της κάθε γλώσσας, αναπτύχθηκαν προφορικά διάφοροι λαϊκοί μύθοι και παραμύθια ιδωμένοι με ένα διαφορετικό πολιτιστικό πρίσμα κάθε φορά, μα με ίδιες ρίζες. Σκοπός των επιστημόνων ήταν να ανατρέξουν σε ιστορικά ευρήματα για να μπορέσουν να ταυτοποιήσουν τις κοινές αυτές ρίζες που είναι τόσο παλιές, όσο η ίδια η εξέλιξη των πολιτισμών και των γλωσσών. Πολλά από τα παραμύθια ή εκδοχές αυτών μπορούν να βρεθούν σε αρχαία ελληνικά και λατινικά κείμενα, όμως οι πραγματικές τους ρίζες είναι τελικά πολύ παλαιότερες.
Η ανθρώπινη φαντασία είναι άλλωστε αρχαιότατη. Οι λαϊκοί μύθοι που σώζονται ως πολλά από τα διάσημα παραμύθια που έχουμε σήμερα,  ειπώθηκαν με σκοπό οι πολιτισμοί να δημιουργήσουν μια ψευδο-ιστορική παράδοση με παραδείγματα που αναδεικνύουν την έννοια του καλού και του κακού, της γυναίκας, του άνδρα, του ήρωα και της δοκιμασίας του. Η κοινή έννοια του φαντασιακού είχε ως σκοπό τη δημιουργία αυτών των ιστοριών ως μια διδακτική καθολική παράδοση που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως διδακτικό υλικό για τους νεότερους.
Γι αυτό λοιπόν και τα μοτίβα που συναντάμε σε πολλές ιστορίες είναι κοινά, ακόμα κι αν οι ήρωες ή οι λεπτομέρειες που κάθε πολιτισμική παράδοση αποφάσισε να εντάξει σε έναν μύθο κάνοντας τον δικό της, είναι ίδια. Πολλά από τα παραμύθια είχαν σκοπό να παρουσιάσουν τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση ή με τις δυνάμεις του κακού και του καλού. Τα ευρήματα και πορίσματα της έρευνας που μπορείτε να τα βρείτε εδώ: http://rsos.royalsocietypublishing.org/content/3/1/150645#F4 ,
έχουν σκοπό να αποδείξουν πως η παράδοση του Ινδο-ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι κοινή και προ-υπήρχε πολύ πριν τον διαχωρισμό των γλωσσών και των εθνών.
Σε μια εποχή που όλο και περισσότερα πράγματα φαίνονται να μας χωρίζουν, η έρευνα αυτή έρχεται να αποδείξει πως η ιστορική μας μνήμη είναι τελικά κοινή, πως οι αξίες και τα διδάγματα που μας προσφέρει μια κοινή λαϊκή παράδοση που ίσως σήμερα έχουμε απολέσει, μπορούν να μας φέρουν κοντά.
Πηγή: klik.gr

Παρουσίαση "παιδικού" βιβλίου

Τη Δευτέρα στις 8 Φεβρουαρίου στο Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης στην Πλάκα θα παρουσιαστεί το βιβλίο του "δικού" μας Κωνσταντίνου Μπουτόπουλου, Η συμμορία των ξένων. Θα ακολουθήσει συζήτηση για την παιδική, και όχι μόνο, λογοτεχνία.
Όσοι πιστοί προσέλθετε...