ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 29 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017 ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΤΩΝ 

ΓΟΝΕΩΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ 

ΜΠΑΖΑΡ ΜΕ  ΛΑΜΠΑΔΕΣ 

ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ

 ΜΑΜΑΔΕΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΑΣ

΄΄ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΛΑΜΠΑΔΑΣ - ΠΑΣΧΑ 2017 ΄΄

Δεν συγκεντρώνεται για να διαβάσει! Τι να κάνω;

23 Σεπτεμβρίου
2015

Κατηγορία:Ενδιαφέρον Άρθρα

Συγκέντρωση σημαίνει "επικεντρώνω την προσοχή μου". Παιδιά και έφηβοι, 

συνηθισμένοι σε διαρκώς καινούργια ερεθίσματα, δυσκολεύονται σήμερα πάρα πολύ να 

συγκεντρωθούν, να παρακολουθήσουν το μάθημα στο σχολείο ή να τελειώσουν 

γρήγορα τις σχολικές εργασίες τους. Δυστυχώς όμως, χωρίς 

συγκέντρωση δεν επιτυγχάνεται μάθηση. Τι σε συμβουλεύει η ψυχολόγος Αναστασία 

Γκοτσοπούλου για να το αντιμετωπίσεις; 

Το 40% των παιδιών αντιμετωπίζουν πρόβλημα συγκέντρωσης. Η προσοχή τους 

διασπάται εύκολα από τα μαθήματα, αφαιρούνται και χάνονται σε σκέψεις, με 

αποτέλεσμα να περιορίζεται σημαντικά η απόδοσή τους στο σχολείο. Είναι φανερά 

ανήσυχα, δεν μπορούν να καθίσουν στην καρέκλα, εργάζονται επιπόλαια, κινούνται 

νευρικά και πολλές φορές ενοχλούν στο μάθημα. Έχουν λίγη υπομονή, θέλουν τα πάντα 

την ίδια στιγμή και δεν μπορούν να πάρουν μια απόφαση, να θέσουν προτεραιότητες. 

Γι’αυτό δεν τους φτάνει ο χρόνος.

Η συγκέντρωση όμως είναι κάτι που μπορεί να μάθει κανείς. Ας δούμε πώς:

-Εξασφαλίστε ήσυχο. φωτεινό και οργανωμένο χώρο μελέτης. Οργανώστε με το παιδί σας ένα χρονοδιάγραμμα (πόσο χρόνο θα αφιερώσει σε ένα μάθημα, τα διαλείμματα, πότε μαθαίνει καλύτερα, μετά το φαγητό, το απόγευμα κτλ.) και ελέγξτε από κοινού το αποτέλεσμα της καθημερινής εργασίας του ώστε να μάθει να αξιολογεί μόνο του την επιτυχία ή όχι της δουλειάς του.

-Φτιάξτε με το παιδί σας μια λίστα με τα πράγματα που πρέπει να γίνουν και βοηθήστε το να ορίσει προτεραιότητες, τι είναι το πιο σημαντικό.

-Φροντίστε να χορταίνει τον ύπνο και να τρώει υγιεινά γεύματα τακτικά. Την ώρα που διαβάζει πρέπει να πίνει πολλά υγρά.

-Πριν από κάποια σημαντική εξέταση περιορίστε του στο ελάχιστο την ενασχόλησή του με ηλεκτρονικά μέσα!

-Δώστε έμφαση στο διάβασμα. Διεγείρει τον εγκέφαλο του παιδιού σας, εξασκεί τη σκέψη και ενισχύει τη συγκέντρωση. Το ίδιο ισχύει και για την ακρόαση. Γι’αυτό διαβάζετε στα παιδιά σας τακτικά, πριν τον βραδινό ύπνο-ξεκινώντας από την ηλικία των δύο ετών. Μην εγκαταλείψετε αυτή τη συνήθεια μέχρι να μάθουν να διαβάζουν μόνα τους.

-Δείξτε στα παιδιά σας πώς να επεξεργάζονται κείμενα από πλευράς κατανόησης, χρησιμοποιώντας μαρκαδόρους, χαρτί και μολύβι.

-Η απομνημόνευση ποιημάτων, κειμένων, τραγουδιών βοηθά τη συγκέντρωση.

-Οι εικόνες με την κρυμμένη φιγούρα, οι γρίφοι με εικόνες, τα παζλ, τα παιχνίδια λαβύρινθοι, οι ασκήσεις συνδυασμού εικόνων και αριθμών, οι εικόνες οφθαλμαπάτες, παιχνίδια όπως κρυπτόλεξα, memory, sudoku, scrabble οξύνουν το μάτι και την παρατηρητικότητα.

-Όλα τα παιχνίδια δεξιοτεχνίας όπως lego, σχοινάκι, λαστιχάκι, βόλεϊ, κρυφτό, κυνηγητό εξασκούν τον εγκέφαλο και την προσοχή.

-Η ικανότητα συγκέντρωσης είναι σημαντική όχι μόνο για το σχολείο αλλά και για την υπόλοιπη ζωή. Σε μεγάλο βαθμό, η βελτίωση του παιδιού βασίζεται στην οργάνωση της καθημερινής ρουτίνας. Η ζωή του πρέπει να αποκτήσει περισσότερο σύστημα.

-Δώστε στο παιδί σας στόχους που μπορεί να υλοποιήσει και δείξτε του εμπιστοσύνη στην πορεία. Η υπερπροστασία στέλνει στο παιδί το μήνυμα πως οι γονείς του δεν πιστεύουν στις ικανότητές του.

-Επομένως, πάνω από όλα δείξτε υπομονή, εμπιστοσύνη και ενθάρρυνση! Δείξτε στο παιδί ότι μπορεί να πετύχει κάτι. Είναι σημαντικό να νιώθει καθημερινά πως «ανεξάρτητα από το πόσα προβλήματα έχω στο σχολείο, οι γονείς μου πιστεύουν σε εμένα!»

Χόρχε Μπουκάϊ - πόσο μεγάλη επίδραση έχει στη ζωή μας η σχέση με τους γονείς μας

Για να μάθω να εκτιμώ τον εαυτό μου δε φτάνει μόνο να αισθανθώ πως κάποιος τρίτος με εκτιμά. Πρέπει, επιπλέον, αυτός ο τρίτος να αισθάνεται ότι αξίζει ο ίδιος, και να τον θεωρώ κι εγώ αξιόλογο. Τι να την κάνω την εκτίμηση κάποιου που δεν αξίζει ή δεν αισθάνεται ο ίδιος πως αξίζει;

Όποτε μιλάω γι’ αυτό το θέμα, μου έρχεται στο μυαλό μια ιστορία που αποφεύγω συνήθως να τη λέω δημοσίως γιατί το περιεχόμενό της είναι πολύ σκληρό. Σήμερα όμως που συζητάμε την ξαναθυμήθηκα κι αποφάσισα να τη μοιραστώ μαζί σου, γιατί συμβολίζει κάτι που δεν μπορεί να συμβεί αν δεν πληρώσει κάποιος ένα πολύ ακριβό τίμημα, αλλά και γιατί δείχνει καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη πόσο μεγάλη επίδραση έχει στη ζωή μας η σχέση με τους γονείς μας.»

Πάει καιρός που ζούσε σ' ένα μικρό χωριό της Ανατολής ένας άντρας με τέσσερις γιους. Τη στιγμή που εκτυλίσσεται αυτή η ιστορία, ο μικρότερος ήταν γύρω στα τριάντα, ενώ τ' αδέλφια του 35, 37 και 40 χρόνων. Ο πατέρας είχε μόλις περάσει τα εξήντα, επειδή όμως την εποχή εκείνη το προσδόκιμο ζωής ήταν γύρω στα 40 χρόνια, στην ουσία ήταν ένας ηλικιωμένος με όλα τα προβλήματα της γεροντικής ηλικίας. Το μυαλό του, το σώμα, οι σφιγκτήρες, η ικανότητά του να τα καταφέρνει μόνος του... τίποτα δε λειτουργούσε καλά σ' αυτόν τον άνθρωπο.

Μια μέρα ο μικρότερος γιος παντρεύεται και φεύγει από το σπίτι, οπότε δημιουργείται ένα μεγάλο πρόβλημα: ο πατέρας μένει μόνος. Η μητέρα έχει πεθάνει στην τελευταία γέννα και τα μεγαλύτερα αδέλφια είναι ήδη παντρεμένα. Κατά συνέπεια, τώρα δεν υπάρχει κανείς για ν' αναλάβει τον ηλικιωμένο άνθρωπο, και το χειρότερο είναι ότι, την εποχή που μιλάμε, δεν υπάρχουν οίκοι ευγηρίας ούτε λεφτά για να πληρώσουν κάποιον να τον φροντίζει.

Τα παιδιά αρχίζουν να νιώθουν ότι, παρόλη την αγάπη που του έχουν, ο πατέρας τους αποτελεί πρόβλημα. Δεν μπορεί κανένα από τα παιδιά να τον πάρει στο σπίτι να ζήσει μαζί του και να τον φροντίζει. Άρα, βρίσκονται αντιμέτωποι μ' ένα πραγματικά σοβαρό πρόβλημα.

Η ουσία της ιστορίας αρχίζει όταν τα παιδιά μαζεύονται για να συζητήσουν ποιο θα είναι το μέλλον του πατέρα τους. Κάποια στιγμή σκέφτονται ότι θα μπορούσαν να τον παίρνουν στο σπίτι τους με τη σειρά, αμέσως όμως καταλαβαίνουν ότι αυτή δεν είναι επαρκής λύση και, εκτός των άλλων, θα είχε σοβαρές συνέπειες στη ζωή όλων τους. Και τότε, χωρίς καλά καλά να το καταλάβουν, αρχίζουν να σκέφτονται ότι το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί, θα ήταν ο πατέρας τους να πεθάνει.

Παρά τον ψυχικό πόνο που τους δημιουργεί η συνειδητοποίηση αυτή, σημειώνουν αμέσως ότι δεν μπορούν να περιμένουν άπρακτοι να συμβεί το μοιραίο, καθώς ο πατέρας τους θα μπορούσε να ζήσει πολλά χρόνια ακόμη σ' αυτήν την κατάσταση. Σκέφτονται, επίσης, ότι κανένας τους δεν μπορεί ν' αντέξει αυτήν την καθυστέρηση. Και τότε, μυστηριωδώς, ένας τους έχει μια ιδέα: ίσως το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να περιμένουν να έρθει ο χειμώνας και ν' αποτελειώσει αυτός τον πατέρα τους. Να γίνει, δηλαδή, όπως το φαντάζονται: να μπουν στο δάσος μαζί του, αυτός να χαθεί, και το κρύο με τους λύκους να αναλάβουν τα υπόλοιπα...

Τους θλίβει αυτή η προοπτική, ωστόσο αναγνωρίζουν ότι κάτι πρέπει να κάνουν για το μέλλον και τη ζωή τους. Αποφασίζουν λοιπόν να φροντίζουν τον πατέρα τους εναλλάξ, αλλά μόνο μέχρι να έρθει ο χειμώνας.

Μετά την πρώτη έντονη χιονόπτωση, τα τέσσερα αδέλφια συγκεντρώνονται ξανά στο σπίτι και λένε στον πατέρα τους:

«Έλα, πατέρα, πάμε να ντυθείς γιατί θα βγούμε.»

«Θα βγούμε; Με τέτοιο χιόνι;» ρωτάει εκείνος απορημένος.

Οι γιοί του, όμως, απαντάνε:

«Ναι, ναι, έλα, πάμε.»

Ο καημένος ο πατέρας ξέρει ότι το μυαλό του δε δουλεύει καλά τελευταία, κι έτσι αναγκάζεται να υπακούσει σ' αυτό που του λένε τα παιδιά του.

Τον ντύνουν, του φοράνε —τι ειρωνεία!— ένα ζεστό παλτό, και παίρνουν κι οι πέντε τον δρόμο για το δάσος.

Μόλις φτάνουν εκεί, αρχίζουν να ψάχνουν ένα μέρος για να τον αφήσουν και να εξαφανιστούν γρήγορα. Προχωρούν στο δάσος, όλο και πιο βαθιά, ώσπου κάποια στιγμή φτάνουν σ' ένα ξέφωτο. Αναπάντεχα, ακούνε τον πατέρα τους να λέει:

«Εδώ είναι.»

«Τι; Ποιο;» ρωτάνε έκπληκτοι οι γιοι του.

«Εδώ είναι» λέει ξανά.

Ο πατέρας ασφαλώς δεν είχε αρκετή πνευματική διαύγεια για να καταλαβαίνει τι συνέβαινε, κι εκείνοι είχαν προσέξει πολύ να μην τους ξεφύγει τίποτα... Σε τι αναφερόταν λοιπόν ο γέρος;

«Εδώ, εδώ. Αυτό εδώ είναι το μέρος...» επιμένει εκείνος, ιδρωμένος και με τα μάτια του να έχουν πεταχτεί έξω από τις κόγχες τους.

Τότε κι οι γιοι του τον ρωτάνε:

«Ποιο μέρος, πατέρα; Για τι πράγμα μιλάς;»

Κι ο γέρος τους απαντά:

«Εδώ είναι το μέρος όπου, πριν από είκοσι πέντε χρόνια, εγκατέλειψα τον πατέρα μου».

«Τρέχουν τα μάτια μου... Πολύ σκληρό. Τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν τη διηγείσαι δημοσίως αυτήν την ιστορία.»

«Καλώς ή κακώς, αυτήν την επίδραση έχει η διαπαιδαγώγηση: αποκτούμε την τάση να συμπεριφερόμαστε στους γονείς μας όπως εκείνοι μας έμαθαν με τη συμπεριφορά τους απέναντι στους δικούς τους γονείς, και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, τα παιδιά μας θα κάνουν σ’ εμάς τα ίδια που είδαν να κάνουμε κι εμείς στους γονείς μας.

«Μεταδίδοντας στα παιδιά μας τη συναισθηματική ικανότητα της αγάπης, της φροντίδας και της στήριξης των δικών μας γονιών, τους έχουμε διδάξει αυτήν την ίδια ικανότητα· τους την έχουμε μάθει. Ωστόσο, αν πηγαίνω σπίτι και λέω: “Πότε θα ’ρθει η ώρα να πεθάνει ο γέρος μου”, κάποια μέρα θα περάσει κι απ’ το μυαλό του δικού μου γιου η ιδέα να μ’ εγκαταλείψει στο δάσος. Κι αυτό επαναλαμβάνεται με κάθε μήνυμα που στέλνουμε. Αν ζω λέγοντας μέσα μου πως δουλεύω σε μια δουλειά που δεν μου αρέσει, πως η ζωή είναι απαίσια, πως δεν αξίζω τίποτα, πως έχω βαρεθεί να είμαι όπως είμαι... αν ζω χωρίς αυτοσεβασμό και ντρέπομαι για τα λίγα που έχω πετύχει, εγκλωβισμένος στη ζωή που κάνω με χαμηλή αυτοεκτίμηση... πώς θα καταφέρω ο γιος μου (που είναι ο γιος κάποιου που δεν αξίζει) να νιώθει πως αξίζει; Μόνο αυτός που αισθάνεται πως αξίζει, μπορεί να δώσει στους απογόνους του να καταλάβουν τι σημαίνει να νιώθεις πως αξίζεις.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει αν πρέπει ν’ αναζητήσω την εκτίμηση έξωθεν, στην περίπτωση που δεν είχα την τύχη να γεννηθώ σ’ ένα περιβάλλον όπου ο πατέρας και η μητέρα μου ένιωθαν να αξίζουν, εξυψώνοντάς με κι εμένα. Σ’ αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να βρω ανθρώπους ικανούς να δίνουν και να παίρνουν αγάπη, ανθρώπους που είναι περήφανοι γι’ αυτό που είναι κι έχουν το θάρρος να πρωταγωνιστήσουν στη ζωή τους.

Από το βιβλίο του Jorge Bucay «Από την Αυτοεκτίμηση στον Εγωϊσμό»

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Την Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017 και ώρα 12:00 θα δοθούν οι έλεγχοι στο σχολείο μας για τις Γ΄ -Δ΄-Ε΄-ΣΤ΄ τάξεις και θα γίνει ενημέρωση των γονέων στις Α΄ και Β΄.   

Μήπως εκπαιδεύουμε «ανήμπορα» παιδιά;

Κατηγορία:Ενδιαφέρον Άρθρα

Του κάνετε «εσείς» όλα τα μαθήματα, το ντύνετε «εσείς», συμμαζεύετε «μόνον εσείς» τα παιχνίδια του… Τι γίνεται όμως τελικά το παρακάνουμε εξυπηρετώντας τα για τα πάντα; Μήπως μεγαλώνουμε ανήμπορα παιδιά; Και πόσο κακό κάνει στα παιδιά αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν «μαθημένη αβοηθησία»;

«Μαθημένη αβοηθησία» ονομάζεται στην ψυχολογία η κατάσταση κατά την οποία ο άνθρωπος, μέσα από τις εμπειρίες της ζωής του που του έδειξαν δε μπορεί να αντιμετωπίσει κάτι «επώδυνο», παραδίδεται στη «μοίρα» του, (δηλαδή σ’ αυτό το επώδυνο), και σταματά να αντιδρά. Η «Μαθημένη αβοηθησία» (ή όπως είναι ο όρος στα αγγλικά Learned Helplessness) χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον ερευνητή ψυχολόγο Martin Seligman το 1967, προκειμένου να περιγράψει την κατάσταση ενός ανθρώπου που έχει μάθει να συμπεριφέρεται αβοήθητα και αδυνατεί να ανταποκριθεί στις δύσκολες συνθήκες ακόμα και αν υπάρχουν ευκαιρίες για να βοηθήσει τον εαυτό του. Σχετίζεται άμεσα με την πεποίθηση «δεν είμαι ικανός να κάνω κάτι» γιατί δεν είμαι αρκετά καλός, έξυπνος, ταλαντούχος. Πρόκειται δηλαδή για συμπεριφορά που καθοδηγείται από την πεποίθηση «δεν μπορώ».

Πώς καλλιεργούν οι γονείς τη «μαθημένη αβοηθησία» Όλοι οι γονείς θέλουν να έχουν παιδιά ανεξάρτητα που να πιστεύουν στον εαυτό τους και στις ικανότητές τους, και να μπορούν να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Ωστόσο, πολλοί από εμάς συχνά ανατρέπουμε τις πραγματικές μας προθέσεις ακόμα και ασυνείδητα, ενισχύοντας τα συναισθήματα αβοηθησίας και ανικανότητας των παιδιών. Είτε από κεκτημένη ταχύτητα είτε από καλή πρόθεση κάνουμε εμείς τα πάντα για τα παιδιά μας, χωρίς να σκεφτούμε τι μπορούν να κάνουν αυτά για την καθημερινότητά τους.

Μήπως τα σπρώχνω στη μαθημένη αβοηθησία; Σκεφτείτε τον τρόπο που επικοινωνείτε με τα παιδιά σας Χρησιμοποιείτε λέξεις και φράσεις που χτίζουν την αυτονομία και την ανεξαρτησία, ή μήπως ακόμα και άθελά σας η επικοινωνία και η συμπεριφορά σας διδάσκει στα παιδιά το αντίθετο; Πόσο συχνά λέτε στα παιδιά «Άσε, θα στο φέρω εγώ, θα το κάνω εγώ για σένα, θα το χειριστώ εγώ, θα έρθει κόσμος και μάζεψα τα πράγματά σου, αυτό είναι πολύ δύσκολο για σένα»;

Κάθε φορά που ένας ενήλικας κάνει για το παιδί πράγματα που μπορεί να κάνει από μόνο του, μεταφέρει το μήνυμα ότι ξέρει περισσότερα ή καλύτερα. Ακόμα και αν αυτή είναι η αλήθεια, τα παιδιά χρειάζονται και θέλουν να μάθουν να κάνουν τις επιλογές τους, να παίρνουν τις αποφάσεις τους και να κάνουν πράγματα μόνα τους. Όταν οι γονείς ή οι ενήλικες παρεμβαίνουν συνεχώς σε ευθύνες και δραστηριότητες των παιδιών, εμποδίζουν την ανάπτυξη και τη βελτίωση δεξιοτήτων που απαιτούνται στην ενήλικη ζωή. αιτίες μπορεί να βρίσκονται στην παιδική ηλικία ενός ατόμου, στο οποίο δεν υπήρχαν σαφή όρια, κανόνες και συνέπειες και άρα δεν έμαθε πως μπορεί να ορίζει και να έχει τον έλεγχο των καταστάσεων.

Πώς να το βοηθήσουμε να ξεπεράσει την «ανημπόρια»

1. Μην υποκύπτετε στις απαιτήσεις του Συνήθως οι γονείς που κάνουν πάρα πολλά για το παιδί τους αναλαμβάνοντας όλες τις ευθύνες του, το κάνουν υπερβολικά απαιτητικό. Αν και όλα τα παιδιά μπορεί να γίνουν απαιτητικά ή παραπονιάρικα σε ένα βαθμό, όταν το παιδί ζητά συνεχώς πράγματα και σπεύδουν οι γονείς να τα ικανοποιήσουν αντί να αφήσουν το παιδί να εξυπηρετήσει τον εαυτό του, τότε κατά πάσα πιθανότητα το παιδί θα αναπτύξει ένα ισχυρό αίσθημα ανικανότητας που θα το επιδεικνύει αργότερα σε πολλούς τομείς της ζωής του.

2. Διδάξτε του την υπομονή Το παιδί αρχίζει και μαθαίνει ότι οι γονείς είναι αυτοί που θα του βρουν απαντήσεις και λύσεις σε οτιδήποτε, με αποτέλεσμα να παραιτείται από κάθε προσπάθεια. Στην πραγματικότητα όμως τα παιδιά είναι σε θέση και μπορούν να λύνουν πολλά πράγματα από μόνα τους. Μπορεί να χρειαστεί περισσότερη προσπάθεια και υπομονή από την πλευρά τους και λιγότερη εμπλοκή από τους γονείς, στο τέλος όμως θα μπορέσουν να τα καταφέρουν!

3. Μάθετε το να παίρνει πρωτοβουλίες Αν οι γονείς πιάνουν τον εαυτό τους να αναλαμβάνουν συνεχώς τις ευθύνες των παιδιών όπως να συμμαζεύουν τα δωμάτιά τους, να μαζεύουν τα πιάτα τους, να κάνουν τα καθήκοντα του σχολείου, τότε θα πρέπει να σκεφτούν ότι όλες αυτές οι συμπεριφορές σε καμία περίπτωση δεν βοηθούν τα παιδιά να μάθουν να λειτουργούν ανεξάρτητα και με υπευθυνότητα. Μπορεί να φαίνεται στους γονείς πιο εύκολο και πιο αποτελεσματικό, όμως θα πρέπει να θυμούνται ότι πολύ σύντομα τα παιδιά θα βρεθούν αντιμέτωπα με την ανάληψη ευθύνης ως έφηβοι και ως ενήλικες. Όταν οι γονείς αναλαμβάνουν τα πάντα για τα παιδιά, είτε από ενοχή ή εξάντληση, είτε επειδή θέλουν απλά να γίνει η δουλειά πιστεύοντας πως αυτή είναι η εύκολη διέξοδος, δημιουργούν στα παιδιά εξάρτηση αντί για αυτονομία.

4. Αποφύγετε να είστε υπερπροστατευτικοί Όταν ένα άτομο μεγαλώνει σε ένα υπερπροστατευτικό περιβάλλον, στο οποίο όλα του δίνονται απλόχερα και χωρίς κόπο και άρα δεν του δίνεται η ευκαιρία να νιώσει προσμονή, υπομονή για κάτι που επιθυμεί και απογοήτευση για κάτι που χάνει, είναι φυσικό να παραδίδεται στην απάθεια.

Αθήνα, 9 Μαρτίου 2017

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

"Η οδική ασφάλεια μέσα από τα μάτια των παιδιών"

Έκθεση ζωγραφικής με δημιουργίες παιδιών διοργανώνει η Ελληνική Αστυνομία

Η έκθεση διοργανώνεται σε συνεργασία με τη

«ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»

Θα είναι ανοιχτή και δωρεάν για το κοινό και θα πραγματοποιηθεί στο εμπορικό κέντρο "Golden Hall”

Τα εγκαίνια θα πραγματοποιήσει ο Αρχηγός της Ελληνικής Αστυνομίας, Αντιστράτηγος Κωνσταντίνος Τσουβάλας, τη Δευτέρα 20 Μαρτίου και ώρα 18:00

Παιδιά και γονείς καλούνται να επισκεφθούν την έκθεση, να δουν τις ζωγραφιές των παιδιών και να ενημερωθούν από αστυνομικούς της Τροχαίας σε θέματα κυκλοφοριακής αγωγής

Δώδεκα από τις ζωγραφιές θα επιλεγούν από την Οργανωτική Επιτροπή για να πλαισιώσουν το θεματικό ημερολόγιο της Ελληνικής Αστυνομίας για το επόμενο έτος

Επιπλέον, όσα παιδιά επισκέπτονται την έκθεση μπορούν να ζωγραφίσουν τις δικές τους δημιουργίες με θέμα την οδική ασφάλεια

Τα σχολεία που ενδιαφέρονται να επισκεφθούν την έκθεση και να παρακολουθήσουν το πρόγραμμα κυκλοφοριακής αγωγής παρακαλούνται να επικοινωνούν καθημερινά, στα τηλέφωνα

213 - 1520505 και 210 - 6924558

Ο Kανόνας των εσωρούχων

Ένα άρθρο που πρέπει να διαβάσουν όλοι οι γονείς

«Ο Kανόνας των εσωρούχων» είναι η καμπάνια του Συμβουλίου της Ευρώπης, κατά

της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης. Ο Κανόνας αποτελεί ένα απλό μέσο που

βοηθά τους γονείς να εξηγήσουν στα παιδιά τους, ποια είναι τα σημεία του σώματος

που δεν πρέπει να τα αγγίζουν οι άλλοι, πώς πρέπει να αντιδράσουν το παιδιά και πού

να στραφούν για βοήθεια.

Τι λέει όμως ο Κανόνας των Εσωρούχων;

Είναι απλό: κανείς δεν μπορεί να αγγίξει ή να χαϊδέψει το παιδί στα σημεία του

σώματός του, που συνήθως καλύπτονται από τα εσώρουχά τους. Και ούτε τα παιδιά

επιτρέπεται να αγγίξουν το σώμα άλλων σε αυτά τα σημεία. Ο κανόνας είναι επίσης

χρήσιμος γιατί βοηθάει να εξηγήσουμε στα παιδιά ότι το σώμα τους τούς ανήκει, ότι

υπάρχουν καλά και κακά μυστικά και ότι υπάρχει καλό αλλά και κακό χάδι ή

άγγιγμα. Ο Κανόνας των Εσωρούχων εκπονήθηκε για να βοηθήσει γονείς και

κηδεμόνες να ανοίξουν συζήτηση με τα παιδιά τους. Μπορεί μάλιστα να αποτελέσει

ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό εργαλείο πρόληψης κατά της σεξουαλικής

κακοποίησης. Ο Κανόνας των Εσωρούχων έχει πέντε σημαντικές πτυχές.

1. Το σώμα σου σού ανήκει

Τα παιδιά θα πρέπει να ξέρουν ότι το σώμα τους τούς ανήκει και ότι κανείς δεν

μπορεί να τα αγγίξει ή να τα χαϊδέψει χωρίς την άδειά τους. Ο ειλικρινής και άμεσος

διάλογος ήδη από μικρή ηλικία για τη σεξουαλικότητα και τα απόκρυφα σημεία του

σώματος, με σωστή χρήση των όρων που αφορούν τα γεννητικά όργανα και άλλα

σημεία του σώματός τους, θα βοηθήσουν τα παιδιά να αντιληφθούν τι δεν

επιτρέπεται. Τα παιδιά διατηρούν το δικαίωμα να αρνηθούν φιλί ή χάδι ακόμη και

από άτομο το οποίο αγαπούν. Πρέπει να μάθουν να λένε «Όχι» με άμεσο και

αποφασιστικό τρόπο σε περίπτωση ανάρμοστης σωματικής επαφής, όπως και

τρόπους να αποφεύγουν καταστάσεις που απειλούν την ασφάλειά τους και να

ενημερώνουν έναν ενήλικα τον οποίον εμπιστεύονται. Έχει σημασία να τονισθεί ότι

τα παιδιά θα πρέπει να επιμείνουν έως ότου κάποιος να πάρει το θέμα στα σοβαρά.

2. Καλό άγγιγμα – κακό άγγιγμα

Τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται πάντα τη διαφορά μεταξύ του αγγίγματος που

επιτρέπεται και εκείνου που θεωρείται ανάρμοστο. Πείτε τους ότι δεν είναι σωστό να

κοιτάζει ή να αγγίζει κανείς τα απόκρυφα σημεία του σώματός τους, ούτε είναι

σωστό να τους ζητάει κάποιος να δουν ή να αγγίξουν αυτά τα σημεία στο σώμα

κάποιου άλλου. Ο Κανόνας των Εσωρούχων τα βοηθάει να αναγνωρίζουν ένα

φανερό και εύκολο να το θυμούνται όριο: «τα εσώρουχα». Βοηθάει τους ενήλικες

να ξεκινήσουν μια κουβέντα με τα παιδιά. Αν τυχόν τα παιδιά δεν είναι βέβαια κατά

πόσον η συμπεριφορά ενός ενήλικα είναι αποδεκτή ή όχι, φροντίστε να ξέρουν ότι

μπορούν να ζητήσουν από κάποιον ενήλικο τον οποίον εμπιστεύονται να τα

βοηθήσει. Οι γονείς μπορούν να εξηγήσουν στο παιδί ότι υπάρχουν κάποιοι ενήλικες

(όπως οι γονείς, οι κηδεμόνες και οι γιατροί) που μπορεί να χρειαστεί να το αγγίξουν,

αλλά ας ενθαρρύνουμε τα παιδιά να πουν «Όχι» ακόμη και σε αυτούς αν τυχόν

αισθανθούν άβολα ή αμήχανα.

3. Καλά μυστικά – κακά μυστικά

Η μυστικότητα είναι η τακτική που εφαρμόζουν συνήθως όσοι διαπράττουν το

αδίκημα της σεξουαλικής κακοποίησης. Για τον λόγο αυτό, είναι σημαντικό να

μάθουμε στα παιδιά τη διαφορά μεταξύ καλών μυστικών και κακών μυστικών, αλλά

και να καλλιεργήσουμε ένα κλίμα εμπιστοσύνης. Οποιοδήποτε μυστικό τους

προκαλεί άγχος, αμηχανία, φόβο ή στενοχώρια δεν θεωρείται καλό και επομένως δεν

θα πρέπει να το αποκρύπτουν. Αντιθέτως, θα πρέπει να το πουν σε κάποιον ενήλικα

που εμπιστεύονται (γονέα, δάσκαλο, αστυνομικό, γιατρό). Οι γονείς πρέπει να

ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να τους αποκαλύπτουν τα κακά μυστικά.

4. Η πρόληψη και η προστασία είναι ευθύνη των ενηλίκων

Τα κακοποιημένα παιδιά νιώθουν αισθήματα ντροπής, ενοχής και φόβου. Οι ενήλικες

θα πρέπει να αποφεύγουν να καλλιεργούν ταμπού γύρω από τη σεξουαλικότητα αλλά

και να φροντίζουν ώστε τα παιδιά τους να γνωρίζουν σε ποιον να απευθυνθούν για να

μιλήσουν σε περίπτωση που ανησυχούν, στενοχωριούνται ή θλίβονται. Το παιδιά δεν

αποκλείεται να διαισθανθούν ότι κάτι δεν πάει καλά, οπότε οι μεγάλοι θα πρέπει να

είναι προσεκτικοί και να αφουγκράζονται τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά των

παιδιών. Ίσως υπάρχει λόγος που ένα παιδί αρνείται την επαφή με κάποιον άλλο

ενήλικα ή παιδί. Θα πρέπει να το σεβαστούν. Τα παιδιά πρέπει να νιώθουν ότι

μπορούν ανά πάσα στιγμή να μιλήσουν με τους γονείς τους. Οι μεγαλύτεροι

υπάρχουν για να βοηθούν τα παιδιά στην καθημερινότητά τους. Η πρόληψη της

σεξουαλικής βίας αποτελεί πρωτίστως ευθύνη των ενηλίκων και είναι σημαντικό να

φροντίζουμε να μην φορτώνουμε ένα τέτοιο βάρος στους ώμους των παιδιών.

5. Άλλες χρήσιμες συμβουλές που συνοδεύουν τον Κανόνα των Εσωρούχων

Καταγγελία και αποκάλυψη στοιχείων Τα παιδιά χρειάζονται σαφείς κατευθύνσεις

όσον αφορά τους ενήλικες που μπορεί να βρίσκονται στον περίγυρο ασφάλειάς τους.

Πρέπει να τα ενθαρρύνουμε να επιλέξουν ενήλικες τους οποίους μπορούν να

εμπιστευτούν, που είναι διαθέσιμοι και πρόθυμοι να τα ακούσουν και να βοηθήσουν.

Μόνο ένα από τα μέλη του περίγυρου αυτού μπορεί να κατοικεί στο ίδιο σπίτι με το

παιδί, τα υπόλοιπα δεν θα πρέπει να είναι συγγενικά πρόσωπα ούτε να προέρχονται

από τον άμεσο οικογενειακό κύκλο. Το παιδιά θα πρέπει να γνωρίζουν πώς να

ζητήσουν βοήθεια σε ένα τέτοιο περίγυρο ασφάλειας και εμπιστοσύνης.

Γνωστοί δράστες

Στην πλειονότητα των περιπτώσεων ο δράστης είναι άτομο που το παιδί γνωρίζει.

Είναι πολύ δύσκολο, κυρίως για τα μικρά παιδιά, να καταλάβουν ότι κάποιος που ήδη

γνωρίζουν μπορεί να τα βλάψει. Μην ξεχνάτε τη μέθοδο που ακολουθούν συνήθως οι

θύτες για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των παιδιών. Στο σπίτι επομένως θα πρέπει

να ισχύει ο κανόνας ότι το παιδί οφείλει να ενημερώνει τους γονείς του σε κάθε

περίπτωση που κάποιος του προσφέρει δώρα, του ζητάει να κρατήσει ένα μυστικό ή

προσπαθεί να βρεθεί μόνος μαζί του.

Άγνωστοι δράστες

Σε μερικές περιπτώσεις ο δράστης μπορεί να είναι ένας άγνωστος. Διδάξτε στο παιδί

σας κάποιους απλούς κανόνες για την επαφή με αγνώστους, όπως λ.χ. να μην

επιβιβάζονται ποτέ σε αυτοκίνητο ατόμου το οποίο δε γνωρίζουν, ούτε να δέχονται

δώρα ή προσκλήσεις από αγνώστους.

Βοήθεια

Τα παιδιά θα πρέπει να γνωρίζουν ότι υπάρχουν ειδικοί οι οποίοι μπορούν να το

βοηθήσουν (δάσκαλοι, κοινωνικοί λειτουργοί, ο συνήγορος του πολίτη, γιατροί, ο

ψυχολόγος στο σχολείο, η αστυνομία), αλλά και τηλεφωνικές γραμμές τις οποίες

μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να ζητήσουν συμβουλές και βοήθεια.

Βίντεο : «Ο Κίκο και το επικίνδυνο Χέρι»

Το βίντεο δημιουργήθηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης στο πλαίσιο της

εκστρατείας «Ο Κανόνας του Εσώρουχου» για την καταπολέμηση της σεξουαλικής

κακοποίησης των παιδιών

«το χέρι ζητά την άδεια της Κίκο για να την αγγίξει. Η Κίκο δέχεται, αλλά όταν το

χέρι προσπαθεί να μπει μέσα στο εσώρουχο η Κίκο λέει «Όχι». Οι γονείς και οι

κηδεμόνες μπορούν να αξιοποιήσουν αυτή την αλληλουχία γεγονότων για να

εξηγήσουν στο παιδί τους ότι μπορεί να πει «Όχι» ανά πάσα στιγμή.

https://www.youtube.com/watch?v=pw209gh7Ivg