ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ ΓΟΝΕΩΝ

Σύλλογος Γονέων : Η πιο σημαντική συμμετοχή των γονιών για το δικό τους παιδί.

24 Αυγούστου
2013

Όλες οι εμπειρίες που βιώνουν τα παιδιά, τόσο εντός όσο και εκτός σχολείου, βοηθούν στη διαμόρφωση της αίσθησης ότι κάποιος νοιάζεται γι 'αυτούς, ενισχύουν το αίσθημα της αυτοεκτίμησης και των ικανοτήτων τους, την κατανόησή τους για τον κόσμο γύρω τους, και τις πεποιθήσεις τους σχετικά με το πώς θα ενταχθούν στο σύστημα των πραγμάτων. Όλες οι εμπειρίες των παιδιών βοηθούν την ανάπτυξη και την διαμόρφωση του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς τους. 

Όμως καθώς η κοινωνία έχει γίνει πιο σύνθετη και απαιτητική , αυτές οι εμπειρίες γίνονται ολοένα και δυσκολότερες γιατί οι σχέσεις έχουν αλλοιωθεί αν δεν έχουν χαθεί τελείως. Ούτε οι εκπαιδευτικοί αλλά ούτε και οι γονείς έχουν αρκετό χρόνο για να γνωρίσουν ο ένας τον άλλο και να χτίσουν σχέσεις συνεργασίας προς όφελος των παιδιών. Σε πολλές κοινότητες, οι γονείς αποθαρρύνονται από το να εκφράζουν τις ανησυχίες και τις απόψεις τους και οι εκπαιδευτικοί αναμένονται να ασχοληθούν με την οικογένεια μόνο όταν ένα παιδί παρουσιάζει πρόβλημα μαθησιακό ή πρόβλημα συμπεριφοράς. Το αποτέλεσμα, σε πολλές περιπτώσεις, είναι παρεξήγηση, δυσπιστία, και η έλλειψη σεβασμού, έτσι ώστε όταν ένα παιδί αποτυγχάνει μαθησιακά ή παρουσιάζει προβλήματα προσαρμογής ή συμπεριφοράς, οι δάσκαλοι κατηγορούν τους γονείς και οι γονείς τους δασκάλους.
 

Την ίδια στιγμή, η κοινωνία μας έχει δημιουργήσει τεχνητές διακρίσεις για τους ρόλους που οι γονείς και οι δάσκαλοι πρέπει να διαδραματίσουν στην ανάπτυξη ενός νέου ανθρώπου. Έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι τα σχολεία θα πρέπει να παραμένουν στην διδασκαλία, και ότι στο σπίτι είναι ο χώρος όπου αναπτύσσεται η  ηθική, οι αξίες, οι τρόποι συμπεριφοράς και  η συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών.  Ωστόσο, τα παιδιά δεν σταματούν να μαθαίνουν για τις αξίες και τις σχέσεις κατά την είσοδό τους στην τάξη. Τα παιδιά  συνεχώς παρατηρούν και μαθαίνουν  πώς οι σημαντικοί ενήλικοι στη ζωή τους αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον, πώς λαμβάνονται οι αποφάσεις και εκτελούνται, και πώς λύνονται τα προβλήματα.
Τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα όταν οι σημαντικοί ενήλικοι στη ζωή τους , οι γονείς, οι δάσκαλοι, και τα άλλα μέλη της οικογένειας και της κοινότητας, συνεργάζονται για να τους ενθαρρύνουν και να τους στηρίζουν.   Ένα καλό σχολείο είναι εκείνο όπου υπάρχει μια κοινότητα αφιερωμένη στη μάθηση, τόσο για τους εκπαιδευτικούς όσο και για τους μαθητές και όχι μια ομάδα μεμονωμένων ανθρώπων οι οποίοι είναι δύσπιστοι και δεν επικοινωνούν και συναναστρέφονται μεταξύ τους λόγω λανθασμένη σύστημα αξιολόγησης.

Από τους πιο επιτυχημένους θεσμούς για μια κοινωνία είναι  ο σύλλογος γονέων που ιδρύθηκε το 1897 από μια δασκάλα και χήρα δύο παιδιών τη Alice McLellan Birney και τη μητέρα ενός σημαντικού έκδοτη William Randolph Hearst τη Phoebe Apperson Hearst. Το όραμα των δυο γυναικών ήταν  να αλλάξουν την αντίληψη των γονέων, του κοινού, και της κυβέρνησης, προκειμένου να βελτιώσουν τις ζωές των παιδιών.
Για παραπάνω από 100 χρόνια, αυτός ο κοινωνικός θεσμός αναπτύχτηκε και ιδρύθηκε σε πολλές άλλες χώρες. Πολλά συγγράμματα έχουν γραφτεί για τη αποτελεσματικότητα του και είναι πολύ εντυπωσιακά. Διαφορές μελέτες, που διήρκησαν αρκετά χρόνια έως και 50 χρόνια, αποδεικνύουν πως όταν γίνεται μια συντονισμένη προσπάθεια από τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς και την κοινότητα, τα παιδιά αυξάνουν τις πιθανότητες να προοδεύσουν στο επάγγελμα τις επιλογής τους και να δημιουργούν ευτυχισμένες και σταθερές σχέσεις στην ζωή τους-τα παιδιά αυτά έχουν υψηλή αυτοεκτίμηση,  σταθερότητα στο χαρακτήρα τους και ευτυχία.  και (well being)-ευ ζην.

Στην Ελλάδα και στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης δεν υιοθέτησαν ακριβώς το ίδιο θεσμό που ιδρύσαν η Alice και η Φορβή πριν 110 χρονιά. Στην Αμερική ο θεσμός είναι «Σύλλογος Γονέων και ΔΑΣΚΑΛΩΝ». Εδώ στη Ευρώπη λειτουργεί μόνο ως  Σύλλογος Γονέων. Με λίγα λόγια , ο γονιός βρίσκεται «αντιμέτωπος» με το σχολείο και κατά επέκταση με την κοινωνία και το κράτος. Στη περίπτωση της Ελλάδος, ο γονιός βρίσκεται να αντιδράει στο κράτος χωρίς να γνωρίζει τα δικαιώματα του σαν γονιός παρά μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις, ούτε γνωρίζει τα σωστά καθήκοντα του σαν γονιός. Το πρώτο σχολείο του παιδιού είναι το σπίτι του και οι πρώτοι δάσκαλοι είναι οι γονείς του. (δείτε εδώ). Ο γονιός έχει μόνο έξι χρόνια στη διάθεση του για να θεμελιώσει και να διαμορφώσει το χαρακτήρα του παιδιού του δηλαδή μέχρι την ηλικία που το παιδί θα πάει στην Α’ Δημοτικού. Από την ηλικία των έξι και μετά, οι φίλοι, οι δάσκαλοι, οι συγγενείς παίζουν εξίσου σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση και στη συναισθηματική εξέλιξη ενός παιδιού καθώς αποτελούν πρότυπα για το παιδί ανάλογα με το πόσο «δεμένοι» συναισθηματικά είναι με το συγκεκριμένο άνθρωπο.  

Ο σωστός ρόλος του «συλλόγου γονέων» είναι να καλλιεργήσει τη σημαντική και ουσιαστική συμμετοχή των γονέων. Συμμετέχοντας ενεργά σε αυτό το θεσμό, οι γονείς δείχνουν ένα πρότυπο στα παιδιά τους και στην κοινωνία που είναι επιθυμητή και πολύτιμη για τη βελτίωση της ανάπτυξης και την απόδοση των παιδιών στο πώς λαμβάνονται οι αποφάσεις και εκτελούνται, και πώς λύνονται τα προβλήματα . Με τα σωστά πρότυπα τα παιδιά μαθαίνουν να βασίζονται στις δυνάμεις τους και στην συνέχεια αποκτούν την δική τους κρίση. Με αυτόν τον τρόπο είναι σε θέση να πάρουν τις δικές τους αποφάσεις, να παίρνουν πρωτοβολίες και να είναι ανεξάρτητοι και λειτουργικοί άνθρωποι.

Ο σωστός ρόλος του «συλλόγου γονέων» είναι το σημείο εκκίνησης στην κοινότητα για να  δημιουργήσει  ευκαιρίες, όπου οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί μπορούν να μάθουν ότι και οι δύο νοιάζονται για το καλύτερο των παιδιών και την καλλιέργεια μιας κοινότητας που εστιάζει τη προσοχής της στο μέλλον των παιδιών. Αυτές τις μέρες, μπορεί να χρειάζονται εξαιρετικές προσπάθειες για την οικοδόμηση ισχυρών σχέσεων μεταξύ των οικογενειών και των εκπαιδευτικών. Τα σχολεία πρέπει να προσεγγίσουν τις οικογένειες, κάνοντας τους να αισθάνονται ευπρόσδεκτοι ως συνεργάτες στην εκπαιδευτική διαδικασία. Οι οικογένειες, με τη σειρά τους, πρέπει να δεσμεύσουν τον χρόνο και την  ενέργεια τους για να στηρίξουν τα παιδιά τους, τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολείο. Και ο Σύλλογος Γονέων να είναι εκεί να συζητάει για  ότι χάσμα δημιουργείτε. 

Ο σωστός ρόλος του «Συλλόγου Γονέων» είναι να είναι ενημερώνει όλους τους γονείς για το τι συμβαίνει στο σχολείο των παιδιών τους, και ποια είναι τα μεγάλα θέματα για βελτίωση. Λύσεις για πετρέλαιο, κιμωλίες, και βιβλία για την βιβλιοθήκη του σχολείου, πάντα έχουν το τρόπο τους να βρεθούν, αλλά να δημιουργηθεί ένα κλίμα συνεργασίας, αλληλεγγύης, εκτίμησης και σεβασμού μεταξύ των παιδιών ή σε μεταξύ των παιδιών και του σχολείου ή όλες οι οικογένειες με τη σχολική κοινότητα είναι κάτι τελείως διαφορετικό. «Εδώ ανήκουμε όλοι μαζί» χρειάζεται κατάθεση ψυχής, καλής θέλησης και νέες ιδέες και όχι χρηματοδότηση.  Κάθε γονιός έχει το ρολό του στο Σύλλογο Γονέων και κάθε γονιός  πρέπει να καταλάβει πως δεν υπάρχει άλλος να τον αντικαταστήσει. Έχει μεγάλη ευθύνη σαν γονιός για το παιδί του να παρουσιάζεται και να συμμετέχει σαν πατέρας ή μητέρα του παιδιού του.

Παραδείγματα:
Ποιά στάση, θέση, θα ήθελες να έχει ο δάσκαλος/δασκάλα ή ο διευθυντής για το θέμα του τραμπουκισμού (bullying), της κλεψιάς, να δέρνει ο ένας τον άλλων, βρισιές, χαρακτηρισμούς, ψέματα; Βρίσκεις ανταπόκριση σε αυτά τα θέματα ή αποσιωπούμε το θέμα για να μην γίνουμε στόχαστρο από άλλους γονείς ή εκπαιδευτικούς; Μια δασκάλα σε μια χρονιά μπορεί να έχει μια καλή «φουρνιά» από παιδιά και να είναι πολύ αποτελεσματική σαν δασκάλα και τη άλλη χρονιά, να βρίσκει το μπελά της με μια κακή φουρνιά (αν δεν έχει «ιστορικό»). Τι πρέπει να γίνεται με αυτή τη φουρνιά, ό,τι λέει το «σύστημα» ή υπάρχει τρόπος οργάνωσης προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα της τάξης; Οι γονείς δεν πρέπει να έχουν γνώμη για αυτό, ή απλώς παρκάρουμε τα παιδιά μας στα σχολειά και ό,τι μας τύχη; Τι στήριξη χρειάζεται ένα «προβληματικό» παιδί για να βρει το δρόμο του σαν ανεξάρτητο και υπεύθυνο άτομο. Αυτό που ξεχνάμε όλοι είναι ότι στηρίζοντας ένα παιδί, στηρίζουμε μια ολόκληρη κοινωνία. Ποιο είναι πιο σημαντικό, να βρεθούν τα παιδιά μας σε χαριτωμένες εκδηλώσεις και αποκριάτικα πάρτι σαν ένας τρόπος για να συσπειρωθούν σαν κοινότητα ή να λυθούν τα προβλήματα που δημιουργούνται από ελλείψεις επικοινωνίας και προσπάθειας; Ποιες είναι οι κοινές γραμμές συμπεριφοράς που θα ήθελαν όλοι οι γονείς από τα παιδιά τους και πόσο σημαντικό είναι να τις διατηρήσουν σαν σύνολο;

Ο σωστός ρόλος του «συλλόγου γονέων» είναι  να είναι ανοιχτός σε όλες της προτάσεις από όλους τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς. Σε μερικά σχολεία τις Αττικής, το Δ.Σ. συμπεριφέρεται σαν κλειστό κύκλωμα απέναντι από στους γονείς ή ως μια προνομιούχα κλίκα που καλεί τους γονείς σαν κατσίκια στο μαντρί για συμμέτοχη, δημιουργώντας εντάσεις και απογοήτευση,  με αποτέλεσμα να αρνούνται να συμμετέχουν οι γονείς στης συγκεντρώσεις που καλούνται να πάνε. Σωστά πρότυπα σε μια κοινωνία δεν είναι η επίδειξη ενός κοινωνικού προφίλ ούτε τα άτομα που προσφέρουν το έργο τους με ανταλλάγματα ή για να έχει καλύτερη μεταχείριση το παιδί του. Το σωστό παράδειγμα ή πρότυπο είναι ότι κάποιος προσφέρει το χρόνο του, την ενέργεια του, μοιράζεται τις ιδέες του για να είναι πρότυπο στα μάτια του παιδιού του αλλά και σε όλα τα παιδιά του σχολείου. Είναι ένα πρότυπο συνεργασίες, όπου οι αρχές και οι αξίες μας βοηθούν να είμαστε όλοι συνδεδεμένοι μεταξύ μας για την καλύτερη επικοινωνία και δημιουργία ενός καλύτερου σχολείου, μίας καλύτερης κοινωνίας, ενός καλύτερου κόσμου. Η συμμετοχή στον Σύλλογο Γονέων είναι μία πράξη συμβολισμού. Είναι μία πράξη αλτρουιστική. Συμμετέχεις για το κοινό καλό και όχι για προσωπικό σου όφελος.

Ο σωστός ρόλος του Δ.Σ. του «Συλλόγου Γονέων» συνίσταται στο να δίνει πάντα αναλυτικό λογαριασμό μέχρι και το τελευταίο ευρώ για τις έσοδα και τα έξοδα του συλλόγου στους. Με λίγα λόγια πρέπει το Δ.Σ. να είναι πολύ τυπικό και διάφανο στις συναλλαγές του. Δεν είναι ωραίο στις μέρες μας όπου οι οικονομικές δυσκολίες ολοένα και αυξάνονται να βρισκόμαστε στο στόχαστρο των γονιών απλά και μόνο επειδή δεν είμαστε τυπικοί και ξεκάθαροι. Οι γονείς πρέπει να ενημερώνονται για το που επενδύονται τα χρήματα που δίνουν στο σύλλογο και οι αποφάσεις να είναι ομαδικές. Για αυτό πιστεύουμε ότι είναι πολύ σημαντική και ουσιαστική η συμμετοχή όλων των γονιών στις συναντήσεις του συλλόγου. Καλό θα ήταν να υπάρχει μία σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στον σύλλογο και τους γονείς αλλά αυτή η σχέση πρέπει να χτιστεί βήμα βήμα. Η εμπιστοσύνη κερδίζεται και δεν χαρίζεται.  

Σε αυτήν την περίοδο της κρίσης, κάθε χώρα επενδύει στην εκπαίδευση, στις ανάγκες της αγοράς εργασίας -βασικά μαθηματικά, γλώσσα και επικοινωνιακές δεξιότητες σαν σταθερή βάση για επιτυχία στην εργασία. Σε μια εποχή που σε παγκόσμιο επίπεδο, τα σχολεία υιοθετούν προγράμματα μάθησης που βασίζονται σε «πραγματικά προβλήματα» (πώς να οργανώσεις τους λογαριασμούς σου) και πληροφοριών (δεξιότητες επικοινωνίας μεταξύ ατόμων) ,οι οικογένειες μπορούν να ανταλλάξουν πολύτιμες συμβολές από πρώτο χέρι, σχετικά με την εργασία, τα χόμπι, την ιστορία, και άλλες προσωπικές εμπειρίες , είτε αυτοπροσώπως είτε μέσω ενός δικτύου υπολογιστών στα παιδιά. Παρ 'όλα αυτά, η πιο σημαντική και αξιόλογη δράση είναι η συμμετοχή των γονέων στο Σύλλογος Γονέων.

Νέες προτεραιότητες, συμπεριφορές, στάσεις και πρότυπα απαιτούνται από όλους μας για να διασφαλίζεται η σωστή ανάπτυξη της κοινωνίας των πολιτών που θα στηρίξει και θα αναβαθμίσει τις μελλοντικές γενιές. 

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΟΝΕΩΝ

Αγαπητοί γονείς σε συνέχεια των δράσεων του συλλόγου μας και με σκοπό την βελτίωση των εγκαταστάσεων του σχολείου μας και ειδικότερα του προαυλίου χώρου σας ενημερώνουμε ότι συντάξαμε και αποστείλαμε στην αρμόδια Υπηρεσία του Δήμου μας το παρακάτω σχετικό έγγραφο προκειμένου επιληφθούν λόγω αρμοδιότητάς τους.

Θα σας ενημερώνουμε για κάθε εξέλιξη.  

  

   

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ & ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ 1ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ

Προς :   Α΄ Θμια Σχολική Επιτροπή Δήμου Μετ/σης     Κοιν :  1. Διευθυντή 1ου Δημοτικού                           Σχολείου Μετ/σης                       2. Ένωση Συλλόγων Γονέων                             Μεταμόρφωσης

Μεταμόρφωση : 30/03/2017

ΘΕΜΑ : Ελλείψεις και βλάβες στον προαύλιο χώρο του 1ου Δημοτικού Σχολείου.

1. Το Διοικητικό Συμβούλιο, που αναδείχτηκε από τις τελευταίες εκλογές, σε πρόσφατη συνεδρίασή του, εντόπισε προβλήματα που σχετίζονται με συγκεκριμένες ελλείψεις / φθορές στο σχολείο μας όπως περιγράφονται παρακάτω:

α. To προαύλιο του σχολείου είναι σε άθλια κατάσταση γεμάτο λακκούβες και εξογκώματα με αποτέλεσμα κατά τη διάρκεια του διαλλείματος και του μαθήματος της γυμναστικής να προκαλούνται συνεχώς τραυματισμοί παιδιών από πεσίματα και μόνο από τύχη δεν έχει συμβεί μέχρι σήμερα κάποιο σοβαρό περιστατικό.

β. Τα παγκάκια στον προαύλιο χώρο είναι σπασμένα και φθαρμένα και εκτός του ότι δεν εξυπηρετούν τα παιδιά είναι και επικίνδυνα για τραυματισμούς.

γ. Υπάρχουν χαλασμένοι προβολείς στο προαύλιο του σχολείου, γεγονός που δεν επιτρέπει τον πλήρη φωτισμό τις βραδινές ώρες, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια όσων παιδιών προτιμούν το σχολείο τους για το απογευματινό παιχνίδι.

δ. Στην πίσω πλευρά του προαυλίου υπάρχει ένα εγκαταλελειμμένο κτίσμα που αποτελεί εστία μόλυνσης και επικινδυνότητας για το σχολείο το οποίο θα μπορούσε να καλυφθεί.

ε. Οι σημάνσεις και ο χρωματισμός των γηπέδων μπάσκετ και βόλεϊ του σχολείου έχουν σβηστεί εντελώς και πλέον δεν υφίστανται. Επιπροσθέτως στο γήπεδο μπάσκετ οι μπασκέτες χρήζουν αντικατάστασης λόγω παλαιότητας και το γήπεδο βόλεϊ δεν διαθέτει φιλέ.

στ. Οι ζαρντινιέρες που βρίσκονται διάσπαρτες στο προαύλιο αποτελούν πηγή κινδύνου για τα παιδιά.

2. Επισυνάπτονται σχετικές φωτογραφίες προκειμένου κατανοηθούν πλήρως τα υφιστάμενα προβλήματα.

3.  Κατόπιν των ανωτέρω διαπιστώσεων παρακαλούμε όπως, προβείτε στις απαραίτητες ενέργειες για την αποκατάσταση των ανωτέρω αναφερομένων φθορών – ελλείψεων.

4.  Ο κ, Διευθυντής του 1^ου Δημοτικού Σχολείου Μεταμόρφωσης και η Ένωση Συλλόγων Γονέων Μεταμόρφωσης στους οποίους κοινοποιείται το παρόν παρακαλούνται για τις δικές τους κατά λόγω αρμοδιότητας ενέργειες.

Για το ΔΣ του Συλλόγου

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Μάκκας Δημήτριος

Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ Μυκονιάτη Άννα

Πώς συνδέεται η αυξημένη τηλεθέαση στα παιδιά με το σακχαρώδη διαβήτη

Ποιες είναι οι αρνητικές συνέπειες στις μικρές ηλικίες

---

---

Η αυξημένη τηλεθέαση στην παιδική ηλικία συνδέεται με σημαντικούς παράγοντες κινδύνου για ανάπτυξη σακχαρώδη διαβήτη.

Όπως δειΣύμφωνα με τα αποτελέσματα νέας μελέτης, που δημοσιεύεται στο διεθνές επιστημονικό περιοδικό Archives of Disease in Childhood, φαίνεται ότι

Για τους σκοπούς της μελέτης, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν δεδομένα από σχεδόν 4.500 παιδιά ηλικίας 9-10 ετών. Η αξιολόγηση περιλάμβανε μέτρηση μεταβολικών δεικτών όπως τα λιπίδια του αίματος, η ινσουλινοαντίσταση, τα επίπεδα γλυκόζης και ορισμένων φλεγμονωδών μορίων, η αρτηριακή πίεση και το ποσοστό σωματικού λίπους.

Παράλληλα, αξιολογήθηκε ο χρόνος που αφιέρωναν τα παιδιά καθημερινά σε παρακολούθηση τηλεόρασης και χρήση υπολογιστή και ηλεκτρονικών παιχνιδιών.

Συνολικά, βρέθηκε πως τα παιδιά που αφιέρωναν 3 ή περισσότερες ώρες την ημέρα στις παραπάνω δραστηριότητες είχαν υψηλότερες τιμές ενός δείκτη που αντανακλά τα επίπεδα σωματικού λίπους.

Επιπλέον, η παρακολούθηση τηλεόρασης και η χρήση υπολογιστή ή βιντεοπαιχνιδιών για 3 ή περισσότερες ώρες την ημέρα φάνηκε να σχετίζεται με υψηλότερα επίπεδα λεπτίνης -της ορμόνης που ρυθμίζει την όρεξη-, γλυκόζης νηστείας και ινσουλινοαντίστασης.

Όπως τονίζουν οι ερευνητές, αν και ο σχεδιασμός της μελέτης δεν αποδεικνύει σχέση αιτίας και αποτελέσματος, εν τούτοις τα ευρήματα μπορεί να είναι χρήσιμα για τη δημόσια υγεία, καθώς φαίνεται πως ο περιορισμός της τηλεθέασης θα μπορούσε να συμβάλλει στην έγκαιρη μείωση του κινδύνου εμφάνισης σακχαρώδη διαβήτη.

Κλείνοντας, σχολιάζουν πως αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό δεδομένων των αυξανόμενων ποσοστών εμφάνισης της νόσου, και μάλιστα σε μικρές ηλικίες, αλλά και του αυξημένου χρόνου που έχει φανεί ότι αφιερώνουν τα παιδιά σε παρακολούθηση τηλεόρασης και ενασχόληση με δραστηριότητες οθόνης.

Από το μπαζάρ λαμπάδας που διοργάνωσε σήμερα ο σύλλογός μας.
Οι δημιουργίες των μαμάδων που κατά γενική ομολογία ήταν πολύ όμορφες έγιναν ανάρπαστες.

Ευχαριστούμε όλους όσους προτίμησαν να συνεισφέρουν μέσα από την αγορά λαμπάδων στον σύλλογό μας.

Ο κανόνας «3-6-9-12» για τα παιδιά και την οθόνη – Μια συνέντευξη με τον γνωστό γάλλο ψυχαναλυτή Serge Tisseron

Ο Serge Tisseron είναι γάλλος ψυχαναλυτής-ψυχίατρος, από τους πιο γνωστούς στη χώρα του. Δίνει κατευθύνσεις έρευνας στο πανεπιστήμιο University Paris 7 Denis Diderot. Μελετά τις σχέσεις των νέων με τις νέες τεχνολογίες, τις παρανοήσεις ανάμεσα στους ενήλικες και την επόμενη γενιά, και τις επιπτώσεις της τεχνολογίας της πληροφορίας στους νέους ανθρώπους. Το 2008 ανέπτυξε τον κανόνα «3-6-9-12», που σημαίνει, «όχι τηλεόραση

πριν από τα τρία χρόνια, όχι παιχνίδια σε κονσόλα πριν από τα έξι, καθόλου internet πριν από τα εννέα χρόνια, και καθόλου κοινωνικά μέσα πριν από τα 12″. Το 2011 η Γαλλική Ένωση Παιδιάτρων αποδέχτηκε την πρόταση.

της Μάχης Μαργαρίτη

Ο ίδιος λέει ότι ανέπτυξε τον κανόνα με σκοπό να ανοίξει τη δημόσια συζήτηση για τις οθόνες. Επικοινωνήσαμε με τον Serge Tisseron για να μας εξηγήσει την άποψή του για μια σχέση που γεμίζει ερωτήματα τους γονείς: τη σχέση παιδιού-οθόνης.

-Ο κανόνας σας του «3-6-9-12», λέει,  «καθόλου τηλεόραση πριν την ηλικία των τριών». Γιατί αυτό;

Όλες οι έρευνες που έχουν γίνει για τα μικρά παιδιά  και την τηλεόραση έχουν δείξει ότι η τηλεόραση δεν ωφελεί τα παιδιά πριν από την ηλικία των τριών. Φυσικά, ένας γονιός μπορεί να παρακολουθεί ένα πρόγραμμα για δέκα λεπτά μαζί με ένα μικρό παιδί, αν αυτή είναι μια ευκαιρία να περάσουν κάποιο ποιοτικό χρόνο μαζί. Όμως, πριν από από την ηλικία των τριών, είναι η σχέση που έχει σημασία, όχι η οθόνη. Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως η τηλεόραση μένει ανοιχτή μόνιμα, και τα μικρά παιδιά ζουν με αυτή. Αλλά η έρευνα έχει δείξει ότι αυτό βλάπτει την ανάπτυξή τους. Τα μωρά έχουν πράγματι την ανάγκη να διαμορφώσουν τις ικανότητες προσοχής και συγκέντρωσης, και δε μπορούν να το κάνουν σε ένα περιβάλλον θορυβώδες όπως αυτό που δημιουργεί η τηλεόραση. Το ραδιόφωνο είναι λιγότερο ενοχλητικό για αυτά, επειδή εναλλάσσει συζητήσεις και αρμονικές μουσικές. Η τηλεόραση, όμως, είναι γεμάτη από βίαιους θορύβους τους οποίους τα μωρά δε μπορούν να καταλάβουν, και οι οποίοι τα εμποδίζουν να μάθουν να συγκεντρώνονται. Οι γονείς έχουν την τάση να υποτιμούν το πόσο σοβαρές είναι οι συνέπειες  των ψηφιακών εργαλείων στο μικρό παιδί, και να υπερεκτιμούν τη βαρύτητα των προβλημάτων που προκαλούνται από τη χρήση των ίδιων ψηφιακών εργαλείων στην εφηβεία, ενώ πρόκειται γενικά  για την περίοδο κατά την οποία αποκτώνται αυτόματα αντανακλαστικά που είναι απαραίτητα για τη χρήση τους.

-Στις μέρες μας, με τους γονείς να δουλεύουν σκληρά -και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες χωρίς υποστηρικτικές κοινωνικές δομές –  πόσο εύκολο είναι για αυτούς να βρουν εναλλακτικές που θα κρατήσουν τα παιδιά μακριά από το να παίζουν βιντεοπαιχνίδια πριν από τα έξι τους, όπως προτείνετε;

Ο κανόνας «3-6-9-12»
Όχι τηλεόραση πριν από τα 3 χρόνια.
Όχι παιχνίδια σε κονσόλα πριν από τα 6.
Όχι internet πριν από τα 9.
Όχι social media πριν από τα 12.

Ο κανόνας 3-6-9-12 που έχω προτείνει για να ορίσω τις ηλικίες των τριών, έξι, εννιά και δώδεκα, προτείνει στους γονείς να μη δίνουν στο παιδί ένα προσωπικό tablet ή μία προσωπική κονσόλα παιχνιδιού πριν από τα έξι χρόνια του. Μπορεί να παίζει με αυτές τις συσκευές, αλλά είναι προτιμότερο να χρησιμοποιούνται ως οικογενειακές συσκευές. Η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι μόλις το παιδί γίνει ιδιοκτήτης των συσκευών αυτών, η χρήση τους γίνεται ανεξέλεγκτη. Επιπλέον, είναι καλύτερα να αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε αυτές τις συσκευές για να ηρεμήσουμε το παιδί, ή το βράδυ πριν κοιμηθεί, επειδή οι φωτεινές πηγές οι οποίες χρησιμοποιούνται διαταράσσουν τους ρυθμούς του ύπνου.

-Λέτε, επίσης, «όχι internet χωρίς επίβλεψη πριν από τα εννιά χρόνια». Αυτό σημαίνει ούτε παιχνίδια στο διαδίκτυο;

Από την ηλικία των εννιά και μετά, η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι ένα δικαίωμα. Αλλά είναι προτιμότερο τα παιδιά να παίρνουν συμβουλές και υποστήριξη. Κανείς δεν ξέρει ποτέ τι μπορεί να βρουν πληκτρολογώντας μια λέξη κλειδί. Ούτε τα κινούμενα σχέδια που βρίσκουμε στο internet είναι πάντα ασφαλή. Κάποια έχουν δεχτεί  hacking. Ξεκινούν σαν ένα κινούμενο σχέδιο, αλλά συνεχίζουν προωθώντας ναρκωτικά, ή δείχνουν πορνογραφικές εικόνες, και τελειώνουν σαν κινούμενο σχέδιο. Και οι πλατφόρμες των δωρεάν παιχνιδιών στο διαδίκτυο είναι πιθανό να περιέχουν πολλές διαφημίσεις για τα παιχνίδια τα οποία ξεκινούν δωρεάν, αλλά στη συνέχεια πρέπει γρήγορα να πληρώσεις αν θέλεις να γίνει το παιχνίδι ενδιαφέρον.

-Όταν λέτε «internet με επίβλεψη», τι ακριβώς εννοείτε; Ο γονιός πρέπει να μένει με το παιδί όλη την ώρα, ή απλώς να τσεκάρει τι γίνεται ανά διαστήματα;

«Internet με συνοδεία» δε σημαίνει να στεκόμαστε πίσω από το παιδί κάθε φορά που μπαίνει στο ίντερνετ, ούτε να παρακολουθούμε καθετί που κάνει, κοιτάζοντας το ιστορικό. Διαδίκτυο με επίβλεψη, σημαίνει δύο πράγματα. Το πρώτο είναι να προετοιμάσουμε το παιδί. Μεταξύ 6 και 9 χρόνων, πρέπει να του εξηγήσουμε τους τρεις βασικούς κανόνες του internet.

«-Ό, τι τοποθετείς εκεί μπορεί να γίνει «δημόσιο»

-Ό, τι τοποθετείς εκεί θα μείνει για πάντα

-Δεν πρέπει να πιστεύεις όλα όσα βρίσκεις»

Είναι σημαντικό μετά τα εννιά χρόνια να του μιλάμε για τη λογοκλοπή, για τη διαδικτυακή πορνογραφία και την διαδικτυακή παρενόχληση. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Είναι εξίσου σημαντικό να οργανώνουμε την οικογενειακή ζωή με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουμε χρόνο για ανταλλαγές. Και το πιο απλό για να το κάνουμε αυτό, είναι να απαγορεύσουμε την τηλεόραση, τα smartphones, τα tablets και τις εφημερίδες στο δείπνο, ώστε να δημιουργήσουμε ένα ανοιχτό περιβάλλον επικοινωνίας. Δε χρειάζεται να μιλάμε εκεί για αυτά που είδαμε στο διαδίκτυο, αλλά αν αυτός ο ανοιχτός χώρος υπάρχει, τα παιδιά θα βρουν την ευκαιρία να τον χρησιμοποιήσουν και να μιλήσουν αν έχουν συναντήσει κάποια προβληματικά πράγματα στο internet.

-Πόσες ώρες την ημέρα συμβουλεύετε τους γονείς να αφήνουν παιδιά προσχολικής ηλικίας να βλέπουν τηλεόραση; Πόσες ώρες την ημέρα λέτε σε γονείς μεγαλύτερων παιδιών να τα αφήνουν να «σερφάρουν» στο ίντερνετ, ή να παίζουν βιντεοπαιχνίδια; Πώς μπορεί ένας γονιός να «ελέγξει» την οθόνη;

Ένας «περιορισμός του χρόνου της οθόνης» είναι σημαντικός, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να ενδιαφερόμαστε για το τι κάνουν τα παιδιά με τις οθόνες. Οι γονείς που είναι επικριτικοί απέναντι στις οθόνες, αγνοούν τις δημιουργικές χρήσεις και τις δυνατότητες κοινωνικοποίησης που προσφέρουν οι ψηφιακές συσκευές. Δυστυχώς, οι γονείς που δε βάζουν καθόλου όρια, έχουν ανάλογη άγνοια. Είναι προτιμότερο να σχεδιάζουμε σε εβδομαδιαία βάση παρά σε καθημερινή. Για παιδιά από 3 μέχρι 6 χρόνων, οι γονείς μπορούν να περάσουν προοδευτικά από τη μια ώρα στις δύο ώρες την εβδομάδα, με στόχο να φτάσουν στη συνέχεια προοδευτικά στις έξι ώρες την εβδομάδα μέχρι την ηλικία των 12 χρόνων. Ο στόχος είναι ο χρόνος ψυχαγωγίας μέσω της οθόνης να μην ξεπερνάει ποτέ τις δύο ώρες την ημέρα, όποια κι αν είναι η ηλικία. Λέω «ψυχαγωγική οθόνη», επειδή σε αυτή δε συμπεριλαμβάνω τον χρόνο που αφιερώνεται στις σχολικές δραστηριότητες. Αλλά και εκεί ακόμη, είναι διαφορετικό πράγμα να χρησιμοποιείς μια οθόνη μη διαδραστική και μη συνδεδεμένη όπως η τηλεόραση, είναι άλλο να χρησιμοποιείς μια συσκευή διαδραστική αλλά μη συνδεδεμένη όπως βιντεοπαιχνίδια off-line, και είναι διαφορετικό να χρησιμοποιείς ένα εργαλείο διαδραστικό και συνδεδεμένο, όπως τα παιχνίδια στο διαδίκτυο. Οι γονείς πρέπει να ενθαρρύνουν αυτές τις δραστηριότητες που συνδέονται με την οθόνη, οι οποίες είναι δημιουργικές και κοινωνικοποιούν. Και υπάρχει μια δραστηριότητα που συνδέεται με την οθόνη και πρέπει να ενθαρρύνεται σε κάθε ηλικία, χωρίς κανέναν περιορισμό: η ψηφιακή φωτογραφία και η επεξεργασία εικόνας.

-Γιατί στα παιδιά αρέσουν τόσο πολύ τα βιντεοπαιχνίδια;

Τα βιντεοπαιχνίδια είναι πραγματικά «ψηφιακά γλυκά» για τον εγκέφαλο. Ξέρετε ότι μας αρέσουν τα γλυκά επειδή είναι λιπαρά και ζαχαρώδη. Λοιπόν, αγαπάμε τα βιντεοπαιχνίδια επειδή κινητοποιούν τις απλές διανοητικές ικανότητες , επειδή προοδεύουμε μέσα από τη δοκιμή και το λάθος, επειδή τονώνουν την προσοχή μας κάθε στιγμή, επειδή ανταμειβόμαστε γενναιόδωρα όταν πετυχαίνουμε και ποτέ δεν τιμωρούμαστε όταν αποτυγχάνουμε. Όπως ακριβώς τα γλυκά δεν είναι αληθινό φαγητό, αλλά ευχαρίστηση, πολλά βιντεοπαιχνίδια δε συμβάλλουν στη νοητική ανάπτυξη, αλλά στην καθαρή ευχαρίστηση.

-Συμφωνείτε με την πρακτική πολλών γονιών να «χρησιμοποιούν» τον χρόνο σε βιντεοπαιχνίδια ή στην τηλεόραση ως «εργαλείο» για να τιμωρούν ή να επιβραβεύουν τα παιδιά; Το να λένε, για παράδειγμα, «αφού οι βαθμοί σου ήταν κακοί», ή «αφού συμπεριφέρθηκες άσχημα, θα δεις λιγότερη τηλεόραση αυτή την εβδομάδα και θα παίξεις λιγότερο στην κονσόλα σου»;

Ναι, όλοι οι γονείς χρησιμοποιούν αυτό το είδος τιμωρίας. Και πάλι, όμως, κάνουν λάθος, επειδή δε δίνουν σημασία στο τι παρακολουθούν τα παιδιά ή στο τι είδους παιχνίδια παίζουν. Οι γονείς θα έπρεπε να λένε: «Είσαι τιμωρημένος, δε θα δεις τη συγκεκριμένη εκπομπή στην τηλεόραση, αλλά θα κρατήσεις τον χρόνο που έχεις για βιντεοπαιχνίδια», ή το αντίθετο. Ο χρόνος της οθόνης πρέπει πάντα να έχει να κάνει με το τι βλέπει το παιδί σε αυτή, τι κάνει σε αυτή, και ποιον συναντά εκεί.

-Αν δεχτούμε αυτό που έχετε πει, ότι οι έφηβοι «αναζητούν εναλλακτικές ταυτότητες, κρύβοντας την εμφάνισή τους από αυτούς που συναντούν», πώς μπορούν να προστατευτούν; Και τι συμβαίνει με τον διαδικτυακό εκφοβισμό; Πιστεύετε ότι εξαπλώνεται τόσο πολύ όσο λένε τα μέσα ενημέρωσης, ή το φαινόμενο διογκώνεται;

Τα παιδιά πρέπει να είναι ενήμερα για το τι σημαίνει εκφοβισμός από τη νηπιακή ηλικία. Και πρέπει να τους μιλήσουμε για τον διαδικτυακό εκφοβισμό στα 7 τους χρόνια. Τίποτα, όμως, δεν αποδεικνύει ότι η παρενόχληση είναι σήμερα σε χειρότερα επίπεδα σε σχέση με παλαιότερα. Το πρόβλημα είναι ότι, με το διαδίκτυο, μπορεί να «βρει» το εκφοβισμένο παιδί παντού, οποιαδήποτε ώρα, μέρα και νύχτα. Αλλά πρέπει, επίσης, να εξηγήσουμε στα παιδιά ότι το να προωθήσουν μια προσβολή μία φορά, σημαίνει συμμετοχή στην παρενόχληση.

-Δημοσιεύτηκε πρόσφατα μια παγκόσμια μελέτη για τα αποτελέσματα της χρήσης υπολογιστών στα σχολεία, σύμφωνα με την οποία, οι μαθητές που χρησιμοποιούν tablets και υπολογιστές πολύ συχνά, έχουν χειρότερες επιδόσεις από αυτούς που κάνουν μια πιο ήπια χρήση τους. Πιστεύετε ότι η τάση στην εκπαίδευση να επικεντρώνεται σε «ψηφιακές και επαγγελματικές δεξιότητες», είναι σε λάθος κατεύθυνση;

Προσωπικά, λέω πάντα ότι το επείγον είναι να προσαρμόσουμε τις μεθόδους διδασκαλίας στους καινούριους τρόπους με τους οποίους τα παιδιά υπάρχουν στον κόσμο, σε σύνδεση με την ψηφιακή κουλτούρα στην οποία ζουν, και αυτό ξεκινά από το να δημιουργούμε νέες δυνατότητες μάθησης, με ή χωρίς ψηφιακά εργαλεία. Αυτοί που πιστεύουν ότι το να προσαρμόσουμε τον τρόπο διδασκαλίας στην ψηφιακή εποχή, σημαίνει να εισάγουμε ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο, κάνουν λάθος. Όσον αφορά τα αποτελέσματα στα οποία αναφέρεστε,  πρέπει να λάβουμε υπόψη και την εποπτεία. Τα ψηφιακά εργαλεία επιτρέπουν να λάβουμε υπόψη την ιδιαιτερότητα του κάθε μαθητή μέσα σε υπερφορτωμένες τάξεις. Αν υπήρχαν τρεις φορές περισσότεροι εκπαιδευτικοί, αυτή η ερώτηση θα είχε προφανώς απαντηθεί διαφορετικά και σίγουρα με καλύτερο τρόπο.

-Έχω διαβάσει κάτι που έχετε πει -και βρίσκω πραγματικά ενδιαφέρον-, ότι τα παιδιά ωφελούνται περισσότερο όταν μοιράζονται την οθόνη παρά όταν τη χρησιμοποιούν ατομικά. Εννοείτε να μοιράζονται την οθόνη στο σχολείο, όταν παίζουν βιντεοπαιχνίδια, ή σε κάθε δραστηριότητα που περιλαμβάνει μια οθόνη; Γιατί είναι καλύτερα να μοιράζονται;

Για να ανακαλύψουμε τις δικές μας ιδέες, να τις ξεκαθαρίσουμε, να τις προσδιορίσουμε, είναι προτιμότερο να μην είμαστε συνδεδεμένοι. Και για να αποφύγουμε να είμαστε συνδεδεμένοι, τίποτα δεν είναι καλύτερο από το χαρτί και το μολύβι. Από την άλλη, το ίντερνετ είναι αναντικατάστατο για να ξέρουμε αυτά που σκέφτονται οι άλλοι. Θα ήταν καλύτερα να εισάγουμε τα ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο μόνο ως εργαλεία ομαδικής, συνεργατικής δουλειάς.

-Και μια εκτίμησή σας. Πώς πιστεύετε ότι θα είναι η γενιά των σημερινών παιδιών όταν μεγαλώσουν;

Τα παιδιά μας δεν είναι όπως ήμασταν εμείς στην ηλικία τους, και δε θα γίνουν ενήλικες σαν εμάς. Αυτό που μπορούμε να ελπίζουμε για αυτά, είναι να αναπτύξουν σήμερα μια τέτοια πλαστικότητα που θα τα βοηθήσει να αντιμετωπίσουν κάθε ανακατάταξη αύριο.

Ο Σερζ Τισερόν είναι ο άνθρωπος που ανακάλυψε την αλήθεια -και το «μυστικό» του δημιουργού του Τεν-Τεν, Ερζέ, απλώς διαβάζοντας τις ιστορίες του διάσημου ήρωα. Έχει γράψει περισσότερα από 40 βιβλία. Τα μυστικά μέσα στην οικογένεια είναι ένα από τα κύρια θέματα που τον απασχολούν. Το βιβλίο του «Οικογενειακά Μυστικά» κυκλοφορεί και στην Ελλάδα.